جهان سرشار از نعمت و ثروت

    اكنون كه سخن از سرشار بودن نعمت و ثروت در آن زمانِ بى مثال به ميان آمد ، روايتى را از رسول خدا صلى الله عليه وآله وسلم در اين باره نقل مى‏ كنيم :

 تنعّم اُمّتي في زمن المهديّ نعمة لم ينعموا مثلها قطّ ، ترسل السّماء عليهم مدراراً ، ولاتدع الأرض شيئاً من النّبات إلاّ أخرجته ، والمال كدوس ، يقوم الرجل يقول : يا مهدي أعطني ، فيقول : خذ .(78)

 امّت من در زمان مهدى به آنچنان نعمتى مى ‏رسند كه هرگز مانند آن داراى نعمت نبوده ‏اند . آسمان بر آنان مى‏ بارد و زمين هر چه از گياهان دارد خارج مى‏ سازد و ثروت فراوان است . شخصى مى ‏ايستد و به مهدى مى‏ گويد : به من عطا كن و او مى‏ گويد : بگير .

    واضح است كه در روزگار رهايى همۀ مكاتب جهان از گمراهى رهايى يافته و با جهانى شدن دين اسلام همۀ مردمان آن زمان از امّت رسول اللَّه صلى الله عليه وآله وسلم به شمار مى ‏آيند . به اين جهت آن حضرت از مردمان آن زمان به «اُمّتى» يعنى «امّت من» تعبير فرموده ‏اند .

    امّت رسول خدا صلى الله عليه وآله وسلم كه همۀ مردمان جهان در آن روزگار فرخنده مى ‏باشند داراى دو ويژگى همگانى و عمومى هستند كه تا آن زمان بى‏ سابقه است .

    اين دو ويژگى كه همه از آن برخوردار هستند ، سبب گشوده ‏شدن درب‏هاى آسمانى شده و بركات الهى را از زمين و آسمان براى آنان و همۀ موجودات در سراسر گيتى به ارمغان مى‏ آورد . اين دو ويژگى عبارتند از : 1 - ايمان 2 - تقوا .

    در آن روزگار ، اين دو خصلت عظيم معنوى اختصاص به گروه خاصّى ندارد و همگان از آن بهره‏مند خواهند بود ، به خاطر همگانى شدن اين دو خصلت ، غضب الهى از جهان برداشته شده و آنچنان سبب گشوده ‏شدن نعمت‏هاى الهى مى‏ شود كه واقعاً شگفت ‏انگيز و بهت‏ آور است .

    براى اثبات اين مطلب به قرآن و سنّت روى مى‏ آوريم :

    امام صادق عليه السلام مى ‏فرمايند :

 ولينزلنّ البركة من السّماء إلى الأرض حتّى أنّ الشجرة لتقصف بما يريد اللَّه فيها من الثمرة ، ولتأكلنّ ثمرة الشتاء في الصيف وثمرة الصيف في الشتاء ، وذلك قوله تعالى : «وَلَوْ أَنَّ أَهْلَ الْقُرى آمَنُوا وَاتَّقُوا لَفَتَحْنا عَلَيْهِمْ بَرَكاتٍ مِنَ السَّماءِ وَالْأَرْضِ وَلكِنْ كَذَّبُوا فَأَخَذْناهُمْ بِما كانُوا يَكْسِبُونَ »(79) . (80)

 حتماً بركت از آسمان به زمين نازل مى‏ شود تا آنجا كه از درخت ، هر ميوه‏ اى كه خدا اراده كند مى‏ رويد و حتماً ميوۀ تابستان را در زمستان و ميوۀ زمستان را در تابستان مى‏ خوريد و اين معناى گفتار خداوند است : «و اگر اهل قريه‏ ها ايمان مى‏ آوردند و باتقوا بودند حتماً بر آنان بركات را از آسمان و زمين مى‏ گشوديم و لكن تكذيب نمودند ، پس ما به آنچه انجام دادند ، آنان را مؤاخذه كرديم» .

    در اين آيه و روايت ، نكته‏ هاى جالبى وجود دارد كه برخى از آن‏ها را بيان مى‏ كنيم :

    1 - فاء تفريعيّه در جملۀ «فَأَخَذْناهُمْ بِما كانُوا يَكْسِبُونَ» دلالت مى ‏كند  كه تكذيب حقايق الهى و باور نكردن دستورات رسول خدا صلى الله عليه وآله وسلم و ردّ كردن آن ، سبب مؤاخذۀ مردم شده و عمل آنان ، بركات آسمان و زمين را به روى مردم مى ‏بندد و نكبت و بدبختى به سوى آنان رو مى ‏آورد .

    به اين جهت بايد درك كنيم كه سرچشمۀ همۀ جنايت‏ها و كشتارها ، كمبودها و نابسامانى‏ ها ، در اثر روى گرداندن مردم از سفارشات رسول خدا صلى الله عليه وآله وسلم و ايمان نياوردن به آن‏ها و در نتيجه نداشتن تقوا مى‏ باشد .

    اگر مردم از اوّل پيامبران الهى را تكذيب نمى‏ نمودند و ايمان مى ‏آوردند و بر اساس ايمان ، تقوا را پيشۀ خود مى‏ ساختند ، هيچ گاه در گرداب بلا و گرفتارى ، گرفتار و مبتلا نمى‏ شدند .

---

78) التشريف بالمنن : 149 .

79) سورۀ اعراف ، آيۀ 96 .  

80) بحار الأنوار : 63/53 .