کتاب : «امیرالمؤمنین علی علیه السلام و عصر ظهور»

 

عظمت محمّد وآل محمّد علیهم السلام

را نمى‏ توان توصيف كرد

آن بزرگوار، ذخيره الهى و آخرين بازمانده امراء هستى و صاحبان ولايتِ ‏ملك و ملكوت مى ‏باشند، ما هيچگاه نمى ‏توانيم عظمت آن بزرگواران را بيان‏ كنيم؛ زيرا كه حضرت اميرالمؤمنين علیه السلام مى ‏فرمايند:

جلّ مقام آل محمّد علیهم السلام عن وصف الواصفين ونعتِ الناعتين وأن يقاس بهم أحدٌ من العالمين.(1)
مقام آل محمّد صلوات الله عليهم اجمعين برتر از وصفِ توصيف ‏كنندگان و ستايشِ ستايشگران ‏و برتر از آنست كه احدى از جهانيان با آنان مقايسه شود.

با اينهمه عظمت كه آن بزرگواران دارند، هم ‏اكنون كه آخرين بازمانده آنان‏ وجود دارند و جامعه ما در زمان امامت و رهبرى آن حضرت به سر مى برد، ازتوجّه به مقام عظيم ولايت آن بزرگوار غافل است. در صورتى كه هر انسانى ‏بايد به امام زمان خود توجّه داشته و با مقام و عظمت بيكران حضرتش آشنا باشد. ولى متأسّفانه ما خدا را از ياد برده‏ ايم، و امام زمان را فراموش كرده‏ ايم، ما در امواج غفلت غرق گشته ‏ايم و اين امواج هر زمانى ما را به سويى مى‏ افكند و متأسّفانه از اين گرفتارى آگاهى نداريم، زيرا ما خود را نيز فراموش كرده ايم‏ و اين عقوبتى است كه خداوند ما را به آن مبتلا ساخته ‏است؛ زيرا هر كس خدا را فراموش كند و از ياد جانشين و از توجّه به امام زمان خود غفلت كند، خداوند او را به خودفراموشى گرفتار مى‏ سازد.
خداوند مى ‏فرمايد:

(نَسُوا اللهَ فَأَنْساهُمْ أَنْفُسَهُم)(2).
خدا را فراموش نمودند، پس خدا هم آنان را از يادشان برد.

آنان كه خدا را از ياد ببرند، آنان‏كه نعمت‏ هاى بى‏ شمار الهى را فراموش كنند، خدا هم آنان را از ياد خودشان مى‏برد؛ همان‏گونه كه خدا و امور الهى را به‏ دست فراموشى سپردند، خود و قدرت‏ ها و توانايى‏ هاى عظيم خود رافراموش مى‏ كنند. از آن‏ها غفلت مى‏ ورزند و با آن‏ ها فاصله مى‏ گيرند.
هر كس از خدا و از امام زمانش فاصله بگيرد، و از آن‏ ها دور شود، از خودش ‏نيز فاصله گرفته دور مى‏ شود، از خودش نيز غفلت مى‏ورزد و نفس خود را به فراموشى مى ‏سپارد. او نمى ‏داند كه خود يك گنجينه است(3)  و خداوند گنج پربهايى را در نهاد او قرار داده است، او بايد آن گنج را بيابد و گرنه خود را گم‏ كرده است. نه تنها خود را، بلكه خدا و امام زمانش را نيز گم كرده است و تا به‏ ياد خداوند نپردازد و از امام زمانش غافل باشد، نه‏ تنها خدا و امام زمان بلكه‏ خود را نيز نخواهد جست و همچون ساير گم‏گشتگان گم‏ شده باقى خواهد ماند اگرچه خود را راه ‏يافته پندارد. چه بسيارند عارفانى كه با قافله غافلان ‏همگامند.
س: پس انسان گمشده كى خود را مى‏ يابد؟!
ج: آنگاه كه خداوند را به ياد آورد و از غفلت و بى ‏توجّهى به خداوند و امام‏ زمانش دست بردارد.

---

(1) بحار الأنوار: 25 / 171.
(2) سوره حشر، آيه 19.
(3) اشاره به حديث شريف: «الناس معادن كمعادن الذهب والفضّة».