کتاب : «امیرالمؤمنین علی علیه السلام و عصر ظهور»
 

تحوّل جهانى اختصاص به انسان ‏ها ندارد

اين تحوّلِ شگفت نه ‏تنها انسان‏ ها، بلكه حيوانات و جمادات را نيز در بر مى ‏گيرد. به اين گفتار حضرت اميرالمؤمنين علیه السلام توجّه كنيد:
در كتاب «منتخب البصائر» مى ‏نويسد: كتابى را ديدم كه در آن خطبه ‏هاى ‏مولايمان حضرت اميرالمؤمنين على علیه السلام را گرد آورده بودند، در پايان يكى ازخطبه ‏ها، حضرت اميرالمؤمنين على علیه السلام اشاره ‏اى به زمان ظهور حضرت مهدى ‏ارواحنا فداه نموده و مى‏ فرمايد:

ثمّ يسير إلى مصر فيصعد منبره فيخطب الناس، فستبشر الأرض بالعدل، وتعطي ‏السماء قطرها، والشجر ثمرها، والأرض نباتها، وتتزيّن لأهلها، وتأمن الوحوش ‏حتّى ترتعي في طرق الأرض كأنعامهم، ويقذف في قلوب المؤمنين العلم، فلايحتاج مؤمن إلى ما عند أخيه من علم.
(آنگاه كه حضرتش ظهور كند ...( به سوى مصر مى ‏رود، ) وارد مسجد جامع آن شهر شده (بالاى منبرش قرار مى‏ گيرد و براى مردم خطبه مى‏ خواند، پس بشارت مى‏ دهد به زودى ‏عدالت سراسر جهان فرا مى ‏گيرد و آسمان باران خويش را مى‏ بخشد.

درختان ميوه مى ‏دهند و زمين گياهانش را براى مردم عرضه مى ‏كند، زمين براى اهل آن ‏زينت داده مى ‏شود، مردم از درندگان در امان مى ‏شوند تا جايى كه در ميان راه همانند چهارپايان مى ‏چرند، علم و دانش در دل‏ هاى مؤمنان القاء مى‏ شود، تا جايى كه مؤمنى ‏نيازمند دانش برادرش نمى ‏شود.
در آن روز، تأويل اين آيه شريفه محقّق مى ‏شود كه مى‏ فرمايد:

(يُغْنِ اللهُ كُلًّا مِنْ سَعَتِهِ)(1).
«خداوند هر كدام از آن‏ها را با فضل و كرم خود بى‏ نياز مى‏ كند».

زمين گنج‏ هاى خود را آشكار مى ‏سازد و حضرت مهدى علیه السلام مى ‏فرمايد:

كلوا هنيئاً بما أسلفتم في الأيّام الخالية.
بخوريد، گواراى وجودتان باشد، به سبب اعمالى كه در روزگاران گذشته انجام داديد.(2)

در طول تاريخ افراد زيادى از كسانى كه به قدرت رسيده‏ اند ادّعاى اصلاح‏ جامعه و پاكسازى آن را داشته ‏اند. ولى اين گفته از مرز ادّعا نگذشته و هيچگاه ‏به حقيقت نپيوسته است.
هيچ زمانى نبوده است كه جهان از مظلومان، محرومان و ستمديدگان خالى ‏باشد و اين بهترين دليل و گواه بر اين نكته است كه تاكنون هيچ حكومتى ‏نتوانسته است عدالت و امنيّت را در جهان حاكم سازد.
چون وجود مظلومان و محرومان دليل بر عدم وجود دولت مصلح و اصلاحگر است، لازمه حكومت عدالت‏ گستر و اصلاح گر، عدم وجود افراد مظلوم در ميان جامعه است. بنابراين در دولت جهانى مصلح عالم حضرت ‏بقيّة الله الأعظم ارواحنا فداه - كه تنها حكومت اصلاحگر جهانى است - در هيچ ‏نقطه گيتى فردى مظلوم و ستمديده وجود نخواهد داشت؛ زيرا همه مظلومان ‏بر اساس اجراى عدالت به حقّ خود مى ‏رسند و همه مظلومان جهان از ظلم وستمِ ستمگران نجات مى ‏يابند و در پناه حكومت دادگر و عدالت ‏گستر امام‏ عصر عجّل الله تعالى فرجه از آسايش و امنيّت كامل برخوردار مى ‏شوند.
حضرت اميرالمؤمنين علی علیه السلام در «نهج البلاغه» اصلاح كشور را در صورتى مى ‏دانند كه مظلومان جامعه در امنيّت قرار گرفته و از ظلم و ستم زورگويان در امان ‏باشند. پس وجود امنيّت در جامعه، از شرايط حكومت اصلاحگر است و هر حكومتى كه خواستار اصلاح است بايد بندگان مظلوم و افراد ستمديده را در پناه حكومت عادلانه در امنيّت قرار دهد.

حضرت اميرالمؤمنين علیه السلام مى‏ فرمايند:

أللّهمّ إنّا أردنا... أن نظهر الإصلاح في بلادك فيأمن المظلومون من عبادك.(3)
خداوندا؛ ما اراده نموديم ... كه اصلاح را در ميان شهرهاى تو ظاهر سازيم تا افراد مظلوم ازبندگان تو در امنيّت قرار گيرند.

بنابراين در امنيّت قرار گرفتن مظلومان و ستمديدگان، در گرو وجود حكومت صالح است وگرنه وجود افراد ستمديده و مظلوم در جامعه همچنان ‏ادامه خواهد داشت.
اكنون كه لزوم وجود امنيّت را بيان كرديم، مناسب است به ابعاد امنيّت نيزپرداخته و اندكى به توضيح آن بپردازيم:
 

---

(1) سوره نساء، آيه 130.

(2) قطره ‏اى از درياى فضائل اهل بيت علیهم السلام: 2 / 784 به نقل از بحار الأنوار: 53 / 85  و 86 ضمن ح 86 .

(3) نهج البلاغه: خطبه 131.