پيشگوئى حضرت اميرالمؤمنين‏ عليه السلام دربارهٔ مروان

  مرحوم شیخ مفید در «نبرد جمل» می نویسد :  واقدى نقل كرده است كه چون اميرالمؤمنين على‏ عليه السلام از جنگ جمل آسوده شد، گروهى از جوانان قريش آمدند واز آن حضرت امان خواستند و اين‏كه اجازه دهد با او بيعت كنند و براى اين موضوع عبداللَّه بن عبّاس را شفيع قرار دادند.

   اميرالمؤمنين على‏ عليه السلام شفاعت او را پذيرفت و اجازه داد به حضورش آيند و چون آمدند خطاب به آنان فرمود:

افسوس بر شما گروه قريش؛ به چه جرمى با من جنگ كرديد؟ آيا ميان شما به غير عدل حكمى كردم؟ يا ميان شما مالى‏ را نابرابر بخشش كردم؟ يا كسى را بر شما برگزيدم و برترى دادم؟ يا از پيامبر صلى الله عليه وآله وسلم دور بودم؟ يا در راه اسلام كم و اندك ‏متحمّل رنج شده بودم؟

   گفتند: اى اميرالمؤمنين؛ ما همچون برادران يوسفيم، از ما درگذر و براى ما استغفار كن.

   به يكى از ايشان نگريست و پرسيد: تو كيستى؟

   گفت: مساحق پسر مخرمه ‏ام و معترف به گناه و مقرّ به لغزش، و از گناه خويش توبه كردم.

   اميرالمؤمنين على‏ عليه السلام فرمود:

از شما درگذشتم و همه‏ تان را بخشيدم و به خدا سوگند؛ هر چند ميان شما كسى است كه اگر با كف دست خويش با من ‏بيعت كند، آن را با كفل خويش درهم مى‏ شكند.

   مروان بن حكم در حالى‏ كه به مردى تكيه داده بود پيش آمد. اميرالمؤمنين على‏ عليه السلام پرسيد: تو را چه مى‏ شود آيا زخمى‏ هستى؟

   گفت: آرى؛ اى اميرالمؤمنين؛ و مرگ خود را در همين زخم مى ‏بينم.

   اميرالمؤمنين على‏ عليه السلام لبخند زد و فرمود:

نه به خدا سوگند؛ كه از اين زخم بر تو باكى نيست و به زودى اين امّت از تو و فرزندانت روزى سرخ (خون‏ آلود) خواهند ديد.

   مروان بيعت كرد و برگشت.

   سپس عبدالرحمان بن حارث بن هشام جلو آمد و چون چشم اميرالمؤمنين على‏ عليه السلام به او افتاد، فرمود:

به خدا سوگند؛ اگرچه تو و خانواده ‏ات اهل صلح بوده ‏ايد و هرچند توانگريد، (در عين حال) از شما هم در مى‏ گذرم و بر من‏ بسيار سنگين آمد كه شما را همراه اين قوم ديدم و دوست مى‏ داشتم اين اتّفاق بر شما واقع نمى‏ شد.

   عبدالرحمان گفت: و كار چنان شد كه نمى ‏بايست شود، و بيعت كرد و برگشت.(449)

---

449) نبرد جمل: 248.