عصر ظهور، يا عصر نجات جهان

عصر ظهور، عصر احياء اجر رسالت پيامبر اعظم‏ صلى الله عليه وآله می باشد، عصر ايجاد مودّت و محبّت شديد مردم در سراسر جهان نسبت به خاندان وحى ‏عليهم السلام است.

محبّت شديد مردم به اهل بيت ‏عليهم السلام، در ساختار وجود آنان تأثير شگرف ايجاد نموده و بر اثر قرابت قلبى وروحى آنان با خاندان وحى، از درجات كمال آن بزرگواران، روزنه‏ هايى بس درخشان به سوى مردم گشوده‏ مى‏ شود و از تكامل علمى و عقلى برخوردار مى‏ شوند.

در آن روزگار مردم مى ‏توانند گره ‏هاى بزرگ روحى خود را گشوده و قفل‏هاى علمى خود را شكسته و به سوى ‏آنچه نمى ‏دانستند و نمى‏ توانستند بدانند، راهنمايى شوند؛ زيرا عصر ظهور، عصر شكوفا شدن انديشه‏ ها وتكامل عقل‏ها و رهايى از همه گرفتارى‏ ها است.

به اين جهت، عصر ظهور را عصر نجات جهان مى ‏ناميم.

امام عصر عجّل الله تعالى فرجه براى فرا رسيدن آن روزگار پرشكوه، بارها با پيام‏ها و فرموده ‏هاى خود به شيعيان، آنان را به يارى خود طلبيده و همگان را به نصرت خود فرا خوانده ‏اند.

در صورتى كه شيعيان از خواب غفلت بيدار شده و به يارى امام زمان‏ عليه السلام برخيزند، نه تنها آن حضرت ازغربت و تنهايى رهايى مى ‏يابند. بلكه شيعيان و ساير مردمان جهان از زير يوغ ستمگران عالم نجات يافته و با نابودى ظالمانى كه بر جهان چيره شده ‏اند، انسان‏هاى ستمديده، در حكومت عادلانه امام عصر ارواحنا فداه، طعم‏ شيرين عدالت را چشيده و از زندان عصر غيبت نجات مى‏ يابند؛ امّا اگر آنان از يارى امام زمان‏ عليه السلام خوددارى ‏كنند، همچنان در اسارتِ حكومت هاى جابر جهان خواهند بود.

بديهى است ملّتى كه امام زمانشان را فراموش كرده و از قدرت و توانايى و مُلك عظيم آن حضرت غافل گشته، لگدمال چكمه ‏پوشان ستمگر جهان شده و خواهد شد.

ملّت‏ها بايد بدانند، از دشمنانى كه سر تا پا غرق در قدرت‏هاى شيطانى شده و به سلاح‏هاى ويرانگر مجهّز گرديده ‏اند، در صورتى مى ‏توانند رهايى يابند كه از قدرتى مافوق قدرت آنها استفاده كنند. وگرنه، نه تنها گرفتار سراب مى ‏شوند، بلكه اسباب و وسيله رهايى را گم مى ‏كنند.

حضرت اميرالمؤمنين‏ عليه السلام مى ‏فرمايند:

من غرّه السراب تقطّعت له الأسباب(1)

كسى كه فريب سراب را بخورد، اسبابِ (نجاتِ) براى او قطع مى ‏شود.

با اين بيان پاسخ اين سئوال روشن مى‏ شود كه چرا اينهمه مردم مظلوم جهان پايمال زورگويى دولت‏ها شده‏ اند ولى خداوند آنها را از شرّ و ستم آنها رهايى نمى ‏بخشد؟

بنابر فرمايش حضرت اميرالمؤمنين‏ عليه السلام تا وقتى كه مردم گرفتار سراب شده و گول سراب ‏هاى جهان را بخورند وسيله‏ هاى نجات الهى را قطع مى ‏كنند و همچنان گرفتار ظلم و ستم خواهند بود و خون خود را به ‏زمين خواهند ريخت.

پس در مرحله اوّل انسان‏ها نبايد كارى كنند كه لگدمال چكمه‏ هاى زور شوند. در صورتى كه مردم از يارى ‏امام زمان و ولىّ خدا دست بردارند، به اين روزگار سياه گرفتار خواهند شد.

حضرت اميرالمؤمنين‏ عليه السلام مى ‏فرمايند:

من نام عن نصرة وليّه انتبه بوطأة عدوّه (2)

كسى كه به هنگام يارى كردن دوست خود بخوابد، با پايمال كردن دشمن او را، از خواب بيدار مى‏ شود.

و همچنين آن حضرت فرمودند:

من استخفّ بمواليه، استثقل وطأته معاديه(3)

هركس مواليان و دوستان خود را سبك نمايد، پايمال كردن خود را به وسيله دشمنانش، سنگين مى ‏نمايد.

چه كسى از خدا و اهل بيت‏ عليهم السلام به ما مهربان تر است؟ ما يارى نمودن به امام زمان ارواحنا فداه را رها كرده و دستورات دين را سبك شمرده ‏ايم. بنابراين بايد لگدمال چكمه‏ هاى ستمگران جهان باشيم.

ما دوستان مهربان تر از پدر و مادر را فراموش كرده‏ ايم و به جاى چاره ‏انديشى براى رهايى، آنها را به دست ‏فراموشى سپرده‏ ايم، به اين جهت مغلوب دشمنان گشته و گرفتار سختى ‏هاى شديد شده ‏ايم.

حضرت اميرالمؤمنين‏ عليه السلام مى‏ فرمايند:

من قعد عن حيلته اقامته الشدائد(4)

هر كس بنشيند و به چاره‏ انديشى خود نپردازد، سختيها او را برخيزاند.

پس سزاوار است مردم ستمديده جهان چاره ‏انديشى كنند و قبل آن كه جنگ جهانى جان ميلياردها انسان را تهديد كند، از سراب‏ هاى جهانى نااميد شده و به سوى آب گواراى جهانِ هستى روى آورند، تا باران رحمت ‏الهى، مردمان جهان را فراگيرد و اين همه ظلم و ستم در سراسر جهان پايان یابد.

حال براى فرار از اينهمه گرفتارى، ظلم و ستم در سراسر جهان چه بايد بكنيم؟ اكنون يكى از راه‏ هاى مهمّ‏ براى نجات جهان و جهانيان را بيان مى ‏كنيم:

---

(1) اكمال غرر الحكم: 641.

(2) معجم غرر الحكم: ج 3 ص 8673.

(3) شرح غررالحكم: ج 5 ص 345.

(4) شرح غررالحكم: ج 5 ص 344.