امام حسین علیه السلام و ارزش كارهای

عقيدتى براى شيعيان

براى يافتن پاسخ به اين پرسش ‏ها که کدام یک از این گروها در اولویّت برای کمک هستند به اين مطلب توجّه كنيد:

«درست است كه پوشاندن برهنه يا سير كردن گرسنه ‏اى از شيعيان، ثواب بزرگى دارد، امّا از ديدگاه امام حسين علیه السلام كار فكرى ‏و عقيدتى كردن براى شيعيان از همۀ كارها بيشتر پاداش دارد.

در اين زمينه امام حسين علیه السلام مى‏ فرمايند:

أيُّهُما أَحَبُّ إِلَيْكَ: رَجُلٌ يَرُومُ قَتْلَ مِسْكينٍ قَدْ ضَعُفَ، تُنْقِذُهُ مِنْ يَدِهِ؟ أَوْ نَاصِبٌ يُريدُ إِضْلاَلَ مِسْكِينٍ مُؤْمِنٍ مِنْ ‏ضُعَفَاءِ شيعَتِنا تَفْتَحُ عَلَيْهِ ما يَمْتَنِعُ الْمِسْكينُ بِهِ مِنْهُ وَيُفْحِمُهُ‏ وَيُكْسِرُهُ بِحُجَجِ الله تَعَالى؟

كدام يك بر تو بيشتر خوشايند و دوست داشتنى است؟ مسكين و ناتوانى كه فردى قصد كشتن او را كرده است نجات ‏دهى؟ و يا آن مؤمن از شيعيان ما كه فردى دشنام دهنده و بى ‏دين، قصد انحراف فكر و دل او را دارد؟

اگر تو راه بسته را بر او بازگشائى تا با دليل و برهان الهى بتواند آن فرد بى ‏دين و فرومايه را درهم بشكند و به شبهات او پاسخ‏ دهد؟

امام حسین علیه السلام در ادامه می فرمایند:

اگر اين فرد را از دست آن دشمن دشنام دهنده نجات دهى ‏ارزشمندتر است كه خداى بزرگ مى ‏فرمايد:

«و كسى كه يك فرد را زنده كند گويا همه انسان ‏ها را زنده كرده‏ است». پس آن كس كه فكرش را زنده مى ‏سازى و  از كفر به ‏سوى ايمان سوق مى دهى گويا همۀ انسان ‏ها را زنده كرده ‏اى‏ پيش از آن كه با شمشيرهاى آهنى كشته شوند).

و در ادامۀ همين مطلب فرمودند:

فَضْلُ كافِلِ يَتيمِ آلِ مُحَمَّدٍ - اَلْمُنْقَطِعِ عَنْ مَوَالِيهِ، اَلنَّاشِبِ ‏في رُتْبَةِ الْجَهْلِ، يُخْرِجُهُ مِنْ جَهْلِهِ، وَيُوَضِحُ لَهُ ما اِشْتَبَهَ‏ عَلَيْهِ - عَلى فَضْلِ كافِلِ يَتيمٍ يُعْعِمُهُ وَيَسْقيهِ، كَفَضْلِ الشَّمْسِ ‏عَلَى السَّهاءِ.

(ارزش كسى كه يتيمان آل محمّد علیهم السلام را از نظر فكرى اداره ‏مى‏ كند كه از رهبران خود جدا شده و در جهل و نادانى سقوط كرده ‏اند، و آن‏ ها را از نادانى مى ‏رهاند، و به شك و ترديد و اشكالات آن ‏ها پاسخ مى‏ دهد، در مقايسه با كسى كه به آن ‏ها غذا و آشاميدنى مى‏ خوراند همانند خورشيد است نسبت به ‏ستاره كم رنگ سها)(1).(2)

در روايت ديگرى امام حسن عسكرى عليه السلام از امام ‏حسين عليه السلام روايت نموده ‏اند:

قالَ أَبو مُحَمَّدٍ الْعَسْكَرِيِّ عليه السلام قَالَ الْحُسَيْنُ بْنُ ‏عَلِيٍّ عليهما السلام مَنْ كَفَلَ لَنَا يَتِيماً قَطَعَتْهُ عَنَّا مِحْنَتُنا بِاسْتِتَارِنَا فَوَاسَاهُ مِنْ عُلُومِنَا الَّتِي سَقَطَتْ إِلَيْهِ حَتَّی أَرْشَدَهُ ‏وَ هَدَاهُ قَالَ الله عَزَّوَجَلَّ يَا أَيُّهَا الْعَبْدُ الْكَرِيمُ الْمُوَاسِي أَنَا أَوْلَی بِالْكَرَمِ مِنْكَ اجْعَلُوا لَهُ يَا مَلَائِكَتِي فِي الْجِنَانِ بِعَدَدِ كُلِّ حَرْفٍ عَلَّمَهُ أَلْفَ أَلْفِ قَصْرٍ وَ ضُمُّوا إِلَيْهَا مَا يَلِيقُ بِهَا مِنْ سَائِرِ النِّعَمِ.(3)

امام حسن عسكرى عليه السلام از امام حسين عليه السلام ‏نقل كرده كه فرمود: هر كس كفالت يتيمى از ما - كه رنج ‏غيبت، ارتباطش را از ما بريده - را بر عهده گيرد و با علوم ما او را همراهى و كمك كند تا ارشاد و هدايت شود، خداوند عزّوجل به او فرمايد: «اى بندۀ كريم من! كه به برادرت يارى‏ نمودى، من به كرم از تو سزاوارترم، اى فرشتگانم، براى او در بهشت ‏ها به تعداد هر حرفى كه تعليم داده، هزار هزار قصر قرار دهيد. و در خور آن قصرها نيز از ساير نعمت‏ ها بدان بيافزايد.»

---

(1) احتجاج: 1 / 16 ، تفسير الامام العسكری علیه السلام : 341 حديث 217، بحارالانوار: 2 / 3 ح4، وج 2 / 9  ح 17، وج 2 / 4 ح 5 (از امام مجتبى علیه السلام نقل شد).

(2) فرهنگ سخنان امام حسين علیه السلام : 476 .

(3) تفسير امام حسن عسكرى عليه السلام : 341.