(15-17)

دعاهايى كه حضرت بقيّة اللَّه ارواحنا فداه

براى برطرف شدن مشكلات شديد به مردى آموختند

محدّث نورى رحمه الله در كتاب «دارالسلام» مى‏ نويسد:

عالم ربّانى، جناب حاج ملاّ فتحعلى سلطان آبادى ‏رحمه الله نقل كرده و مى ‏گويد: فاضل مقدّس، آخوند ملاّ محمّد صادق عراقى‏ رحمه الله در نهايت فقر و تنگدستى، سختى و پريشانى و بد حالى زندگى ‏مى‏ كرد، و سختى‏ها امان را از او گرفته بود. مدّت مديدى گرفتار بود و رهايى از گرفتارى و گشايش در اُمور به سراغ او نمى‏ آمد، تا اين كه شبى در عالم رؤيا در صحرايى خيمه بزرگى ديد كه آن خيمه داراى ‏قبّه‏ اى برافراشته بود، مى‏ پرسد: اين خيمه باجلالت از آنِ كيست؟

   مى‏ گويند: اين خيمه كهف حصين، و غياث المضطرّ المستكين، حضرت مهدى قائم و امام‏ منتظر و مرضىّ عجّل اللَّه تعالى فرجه وسهّل مخرجه است.

   با سرعت به جانب آن خيمه مى ‏رود، زيرا كه مى‏ فهمد درمان همه دردهايش در آنجا است.

   وقتى خدمت آن پناه بى‏ پناهان شرفياب مى‏شود، پريشانى، فشار زمانه و سختى و فقر اهل وعيال را به پيشگاه حضرت عرض مى‏ كند، و از آن بزرگوار دعايى براى گشايش كار و دفع غم و غصّه ‏درخواست مى‏ نمايد.

   امام زمان صلوات اللَّه عليه او را به سيّدى از فرزندان خود حواله فرموده، و با اشاره، سيّد و خيمه او را نشان مى‏ دهد.

   فاضل مقدّس از محضر آن حضرت خارج و به خيمه ‏اى كه آن بزرگوار فرموده بودند وارد مى‏شود، ناگاه سيّد متبحّر معتمد، دانشمند بزرگوار و مؤيّد جناب سيّد محمّد سلطان آبادى ‏رحمه الله - پدرناقل - را مى‏بيند كه بر سجّاده ‏اى نشسته و مشغول دعا و قرائت قرآن است.

   پس از سلام آنچه حضرت حجّت صلوات اللَّه عليه به او حواله فرموده بودند به عرض او مى‏ رساند، ايشان دعايى را به او ياد مى ‏دهد كه وى را از سختى‏ها برهاند و درهاى روزى را به روى او بگشايد.

   از خواب بيدار مى‏شود در حالى كه دعا را از حفظ داشت. به خانه آن سيّد والا مقام حركت ‏مى‏نمايد، در صورتى كه پيش از اين خواب با سيّد رابطه چندان خوبى نداشت و از او كناره گرفته بود به ‏طورى كه قابل ذكر نيست.

   هنگامى كه وارد منزل آن بزرگوار مى‏شود او را در همان حالى كه در خواب ديده بود مى ‏بيند كه‏بر سجّاده خود نشسته و مشغول ذكر خدا و استغفار است. سلام مى‏ كند و سيّد جواب مى‏دهد و به اوتبسّم مى ‏نمايد، گويا اين كه از قضيّه خبر داشته، و به اسرار پنهان واقف است، آنچه در عالم خواب از او پرسيده بود؛ مى ‏پرسد، و سيّد همان دعايى كه در عالم خواب به او تعليم داده بود، ياد مى‏ دهد.

   فاضل مقدّس بر آن دعا مداومت مى‏كند و در اندك زمانى دنيا از هر جهت به او روى مى‏ آورد ومشكلات بر او آسان مى‏ گردد.

   محدّث نورى‏ رحمه الله گويد: استاد ما، احترام خاصى براى سيّد قائل بود و مقام او را والا مى‏ شمرد و از او تمجيد مى‏ نمود. او در اواخر عمرش سيّد را ملاقات كرده و چندى شاگردىِ او را نموده بود.

   آنچه سيّد در عالم خواب و بيدارى به او ياد داده بود سه چيز است:

   1 - پس از طلوع فجر، بامدادان دست بر سينه گذاشته و هفتاد مرتبه بگويد: «يا فَتَّاحُ».

   محدثّ نورى ‏رحمه الله مى‏گويد: كفعمى‏ رحمه الله در كتاب «المصباح» مى ‏نويسد: هر كس اين عمل را انجام ‏دهد، خداوند حجاب و پرده‏ ها را از دلش برطرف مى‏كند.

   2 - شيخ كلينى رحمه الله به سند خود روايتى از اسماعيل بن عبدالخالق نقل مى‏ كند كه گويد:

   مردى از اصحاب پيامبر خدا صلى الله عليه وآله وسلم مدّتى خدمت آن حضرت نمى رسيد، پس از چند روز آمد، حضرت فرمود:

چرا مدّتى بود از حضور ما غايب بودى، غيبت تو براى چه بود؟ عرض كرد: به خاطر بيمارى و فقر.

حضرت فرمود: آيا دعايى به تو بياموزم كه فقر و بيمارى را از تو دور كند؟

گفت: آرى، اى رسول خدا.

حضرت فرمود: بگو:

  لا حَوْلَ وَلا قُوَّةَ إِلّا بِاللَّهِ [الْعَلِيِّ الْعَظيمِ‏] ، تَوَكَّلْتُ عَلَى الْحَيِّ الَّذي لايَمُوتُ، وَالْحَمْدُ للَّهِِ الَّذي لَمْ يَتَّخِذْ جصاحِبَةً وَلاج وَلَداً، وَلَمْ يَكُنْ لَهُ شَريكٌ فِي الْمُلْكِ، وَلَمْ‏ يَكُنْ لَهُ وَلِيٌّ مِنَ الذُّلِّ، وَكَبِّرْهُ تَكْبيراً.

   راوى مى‏گويد: زمان اندكى گذشت، آن مرد آمد و گفت: اى رسول خدا! خداوند بيمارى و فقر را از من دور نمود.

   3 - روايتى كه شيخ ابن فهد حلّى رحمه الله در «عدّة الداعى» از پيامبر گرامى‏ صلى الله عليه وآله وسلم نقل كرده است كه ‏حضرتش فرمود:

هر كس هر روز، پس از نماز صبح اين دعا را بخواند و دست حاجت و نياز به سوى خداوند دراز كند، خداوند به آسانى حاجتش را برآورده و تمام كارهاى مهمّ او را كفايت مى‏ كند:

   بِسْمِ اللَّهِ وَصَلَّى اللَّهُ عَلى مُحَمَّدٍ وَآلِهِ، وَاُفَوِّضُ أَمْري إِلَى اللَّهِ، إِنَّ اللَّهَ بَصيرٌ بِالْعِبادِ، فَوَقيهُ اللَّهُ سَيِّئاتِ ما مَكَرُوا، لا إِلهَ إِلّا أَنْتَ، سُبْحانَكَ إِنّي كُنْتُ مِنَ ‏الظَّالِمينَ، فَاسْتَجَبْنا لَهُ وَنَجَّيْناهُ مِنَ الْغَمِّ وَكَذلِكَ نُنْجِى الْمُؤْمِنينَ، وَحَسْبُنَا اللَّهُ وَنِعْمَ ‏الْوَكيلُ، فَانْقَلَبُوا بِنِعْمَةٍ مِنَ اللَّهِ، وَفَضْلٍ لَمْ يَمْسَسْهُمْ سُوءٌ، ما شاءَ اللَّهُ لا حَوْلَ وَلا قُوَّةَ إِلّا بِاللَّهِ، ما شاءَ اللَّهُ لا ما شاءَ النَّاسُ، ما شاءَ اللَّهُ وَإِنْ كَرِهَ النَّاسُ.

   حَسبِيَ الرَّبُّ مِنَ الْمَرْبُوبينَ، حَسْبِيَ الْخالِقُ مِنَ الْمَخْلُوقينَ، حَسْبِيَ الرَّازِقُ‏ مِنَ الْمَرْزُوقينَ، حَسْبِيَ اللَّهُ رَبُّ الْعالَمينَ، حَسْبي مَنْ هُوَ حَسْبي، حَسْبي مَنْ لَمْ يَزَلْ‏ حَسْبي، حَسْبي مَنْ كانَ مُذْ كُنْتُ [لَمْ يَزَلْ‏] حَسْبي، حَسْبِيَ اللَّهُ لا إِلهَ إِلّا هُوَ، عَلَيْهِ ‏تَوَكَّلْتُ وَهُوَ رَبُّ الْعَرْشِ الْعَظيمِ.

   به راستى اين دعا، از جمله دعاهايى است كه سزاوار است بر خواندن آن مواظبت شود، كه فهم‏ و نقل و خبر نيز گواه صدقِ گفتار ما است.(1)

 

---

1) دار السلام: 266/2.