کتاب : «امیرالمؤمنین علی علیه السلام و عصر ظهور»

 

امنيّت جهانى

از مهم‏ ترين نعمت‏ هاى الهى است

امنيّت از مهمّترين نعمت ‏هاى بزرگ خداوند است كه متأسّفانه نه معناى آن - آنگونه كه بايد - مورد توجّه و درك مردم قرار گرفته است و نه اهميّت آن ‏روشن شده است.
حضرت اميرالمؤمنين علیه السلام درباره عظمت امنيّت مى ‏فرمايند:

لا نعمة أهنأ من الأمن.(1)
نعمتى گواراتر از امنيّت وجود ندارد.

در روايت ديگر، آن حضرت سرزمينى را كه امنيّت ندارد بدترين سرزمين ‏ها دانسته و مى ‏فرمايند:

شرّ البلاد بلد لا أمن فيه ولا خِصْبَ.(2)
بدترين شهرها، شهرى است كه در آن امنيّت نباشد و........

به اين دليل، در عصر درخشان ظهور كه در بردارنده همه خوبى‏ ها و نعمت‏ هاى خداوند است، امنيّت نيز كه به فرمايش حضرت اميرالمؤمنين علیه السلام گواراترين نعمت است، به گونه كامل در سراسر جهان وجود دارد.
اگر به معناى امنيّت و ابعاد آن توجّه كنيم، متوجّه مى‏ شويم كه چرا حضرت ‏اميرالمؤمنين علیه السلام امنيّت را گواراترين نعمت الهى شمرده‏ اند. ولى متأسّفانه در ذهن عموم آنگونه كه بايد اهميّتِ امنيّت روشن شود ترسيم نشده و گمان ‏مى‏ كنند امنيّت فقط به معناى نبودن جنگ و خونريزى و راحت بودن مردم در زندگى ظاهرى است؛ در حالى كه اين، يكى از ابعاد امنيّت و گوشه ‏اى از آنست، نه معناى كاملِ آن.
اگر در جامعه ‏اى جنگ و خونريزى نباشد مردم از نظر جانى در آرامش و امنيّت هستند ولى ممكن است افراد همان جامعه از نظر اقتصادى در آتش فقر بسوزند.
در اين صورت مى‏توان آنان را داراى آرامش و آسايش خاطر دانست؟ بديهى‏ است كه نه. زيرا همان ‏طور كه در كتاب‏ هاى لغت وارد شده، امنيّت به معناى‏ آسايش، آرامش و اطمينان خاطر است. بنابراين چگونه مى‏ توان جامعه ‏اى را كه از جهتى در آرامش است ولى از جهات گوناگونِ ديگر داراى ترس و بيم‏ است و آسايش و آرامش خاطر ندارد، داراى امنيّت دانست؟!
به اين جهت، حضرت اميرالمؤمنين علیه السلام در روايتى كه عصر درخشان ظهور رادر آن ترسيم مى ‏نمايند به ابعاد مسأله امنيّت اشاره فرموده و امنيّتِ فراگير در عصر ظهور را در ابعاد گوناگون بيان مى ‏فرمايند.
ما در اينجا فرمايش آن حضرت را نقل مى ‏كنيم و سپس به توضيح درباره آن‏ مى ‏پردازيم:
حضرت اميرالمؤمنين علیه السلام مى ‏فرمايند:

فيبعث المهدي علیه السلام  إلى اُمرائه بسائر الأمصار بالعدل بين الناس، وترعى الشاة والذئب في مكان واحد، وتلعب الصبيان بالحيّات والعقارب لايضرّهم شي‏ء، ويذهب الشرّ ويبقى الخير، ويزرع الإنسان مدّاً يخرج له سبعمائة مدّ كما قال‏الله تعالى: (كَمَثَلِ حَبَّةٍ أَنْبَتَتْ سَبْعَ سَنابِلَ فى كُلِّ سُنْبُلَةٍ مِائَةُ حَبَّةٍ وَاللَّهُ يُضاعِفُ‏لِمَنْ يَشاءُ)(3).
ويذهب الربا والزنا وشرب الخمر والرياء، وتقبل الناس على العبادة والمشروع‏والديانة والصلاة في الجماعات، وتطول الأعمار، وتؤدّى الأمانة وتحمل ‏الأشجار وتتضاعف البركات، وتهلك الأشرار، ويبقى الأخيار، ولايبقى من‏ يبغض أهل البيت علیهم السلام. (4)
آنگاه مهدى علیه السلام فرماندهان خود را به شهرها مى ‏فرستد تا به عدل و دادگرى ميان مردم ‏بپردازند. گوسفند و گرگ با هم در يك مكان به چريدن مى ‏پردازند، كودكان با مارها و عقرب ‏ها بازى مى ‏كنند، چيزى به آنان زيان نمى ‏رساند.  شرّ و بدى از ميان مى ‏رود و خير ونيكى باقى مى‏ ماند. انسان يك مدّ(5) بذر مى ‏پاشد و هفتصد مدّ براى او حاصل مى‏ دهد. همانگونه كه خداوند بزرگ فرموده است: «همانند دانه ‏اى كه از آن، هفت شاخه مى‏ رويد ودر هر يك از آن، صد دانه وجود دارد و خداوند براى هر كه بخواهد افزايش مى‏ دهد».
ربا، زنا، شراب خوارى، و رياء از بين مى‏ رود، و مردم به سوى بندگى خدا، كارهاى مشروع‏ و ديندارى و نمازهاى جماعت روى مى ‏آورند. عمرها طولانى مى ‏گردد، و امانت پرداخته مى‏ شود، درختان ميوه ‏دار مى‏ شوند و بركت ‏ها افزوده مى ‏شود. افراد بد هلاك مى ‏شوند وخوبان باقى مى‏ مانند و كسى كه داراى كينه اهل بيت علیهم السلام باشد باقى نمى ‏ماند.

---

(1) شرح غرر الحكم: 10911.
(2) شرح غرر الحكم: 5684.
(3) سوره بقره، آيه 261.
( 4) موسوعة أحاديث أميرالمؤمنين علیه السلام : 328 ، عقد الدرر: 211 و 257.
(5) مُدّ: ده سير.