کتاب : «امیرالمؤمنین علی علیه السلام و عصر ظهور» 

۳- اعتياد به وضع موجود

با توجّه به آنچه گفتيم متأسّفانه دشمن توانسته است با تبليغات منفى، افكار مردم را از توجّه به امام زمان عجّل الله تعالى فرجه وحكومت جهانى آن بزرگوار، غافل نمايد.
بسيارى از افراد جامعه ما از امام زمان ارواحنا فداه غافلند يعنى در حدّى كه بايد در فكر آن بزرگوار بوده و توجّه به آن ‏حضرت داشته باشند، نيستند. در نتيجه از فرا رسيدن حكومت عادلانه آن حضرت، از پيشرفتهاى علمى و معنوى‏ حكومت  آن بزرگوار دور شده و از شگفتي هاى بى‏ شمار عصر ظهور آگاهى ندارد.
يك عامل مهمّ براى عدم آشنايى با عصر شگفت ‏انگيز ظهور، اعتياد و خو گرفتن ما به زندگانى خشك و بی ‏روح است. و دستان ناشناخته، نقش زيادى داشته است كه ما معتاد به اين گونه زندگانى باشيم.
آرى ما به زندگانى بى‏ روح و بى‏ معنويت خو گرفته و معتاد شده‏ ايم و كسانى كه بايد جامعه را از اين غفلت نجات داده و به‏ سوى معنويت و ارتباط با آل الله بسيج نمايند متأسّفانه انجام وظيفه ننموده‏ اند.
و بعضى از افرادى كه توانسته ‏اند تا حدّى در انديشه اهل البيت علیهم السلام بوده و در سر هواى آنان را بپرورانند راه را به پايان‏ نبرده و به سر منزل مقصود نرسيده‏ اند. زيرا كه موانع راه بسيار است و دشمن از قدرت نفس انسان ‏ها استفاده كرده و آنان ‏را بوسيله نفسشان به زنجير كشده و به تحمّل همه محروميّت‏ ها معتاد نموده است.
نفس علاوه بر آنكه هميشه انسان را به اعمال زشت و ناشايست تحريك مى‏ كند از نيروى مؤثرى نيز برخوردار است كه ‏در راه حيات معنوى انسان ها سدّى بزرگ و مانعى عظيم بشمار مى ‏آيد، و آن عبارت است از اعتياد نفس به آنچه به او تلقين ‏و تبليغ مى ‏شود.
دستان ناشناخته با استفاده از اين نيروى عظيم استفاده نموده و با دور نمودن مردم از حكومت عادلانه و جهانى اهل ‏بيت علیهم السلام و خو گرفتن آنها به وضع موجود به تبليغات گسترده دست زده است.
نفس افراد جامعه ما با خو گرفتن به يك زندگى بى ‏روح و فاقد معنويت پرورش يافته و به آن عادت گرفته است.

اعتياد جامعه ما به اين گونه زندگى، سلطه عظيمى بر ما داشته و دارد در واقع اعتياد تسلّط عجيبى و اثر زيادى بر ما دارد كه مانع ما را از روى ‏آوردن به سوى عالم معنى مى ‏شود.

حضرت اميرالمؤمنين علی علیه السلام مى‏ فرمايند:

للعادة على كلّ انسان سلطان‏اً(1)
براى عادت بر هر انسانى سلطنتى است.

وقتى كه نفس انسان به كارى عادت گرفت اين اعتياد بر او مسلط شده و او را از گرايش به سوى غير آن را باز مى ‏دارد.
همين مسئله اعتياد به وضع كنونى است كه نه تنها ما را از مسائل عظيم معنوى دور ساخته است بلكه از درك وضع ‏ناهنجار خود در غفلت هستيم زيرا اگر از وضع فعلى خود رنج مى‏ برديم و از محروميت خود از نعمتهاى بزرگ روحى ‏مى ‏سوختيم سرانجام به مقصود مى ‏رسيديم.

حضرت اميرالمؤمنين علی علیه السلام مى ‏فرمايند:

لن تسكن حرقة الحرمان حتّی یتحقّق الوجدان(2)
آتش محروميت خاموش نمى ‏شود تا آنچه را كه انسان از او محروم است به دست آورد.

اكنون جامعه بشريت از نعمت هاى بزرگ معنوى و مادّى محروم است ولى به محروميت خود توجّهى نداشته و به اين ‏جهت ‏سوزى در وجود نيست.
اگر كسى واقعاً از وضع خود ناراحت باشد و از محروميت خويش بسوزد سرانجام به مقصود خود دست خواهد يافت ‏همانطور كه حضرت اميرالمؤمنين علی علیه السلام در اين گفتار فرمودند: سوختن از حرمان، انسان را به كعبه آمال و آرزوها مى‏ رساند.

---

(1) شرح غررالحكم: 28/5، تصنيف غررالحكم: 322.

(2) شرح غرر الحکم: 5 / 64.