(۲۶)

«۱» قنوت امام حسین علیه السلام

 

[و طبق این روایت، قنوت امام حسین علیه السلام این گونه است:]

أَللَّهُمَّ مِنْكَ الْبَدْءُ وَلَكَ الْمَشِيَّةُ، وَلَكَ الْحَوْلُ وَلَكَ الْقُوَّةُ، وَأَنْتَ اللَّهُ الَّذِي‏لاَ إِلَهَ إِلاَّ أَنْتَ، جَعَلْتَ قُلُوبَ أَوْلِيَاءِكَ مَسْكَناً لِمَشيَّتِكَ، وَمَكْمَناً لِإِرَادَتِكَ، وَجَعَلْتَ عُقُولَهُمْ مَنَاصِبَ أَوَامِرِكَ وَنَوَاهِيكَ.

فَأَنْتَ إِذَا شِئْتَ مَا تَشَاءُ حَرَّكْتَ مِنْ أَسْرَارِهِمْ كَوَامِنَ مَا أَبْطَنْتَ فِيهِمْ، وأَبْدَأْتَ مِنْ إِرَادَتِكَ عَلَى أَلْسِنَتِهِمْ مَا أَفْهَمْتَهُمْ بِهِ عَنْكَ في عُقُودِهِمْ ‏بِعُقُولٍ تَدْعُوكَ وَتَدْعُو إِلَيْكَ بِحَقَائِقِ مَا مَنَحْتَهُمْ بِهِ، وَإِنّي لَأَعْلَمُ مِمَّا عَلَّمْتَني مِمَّا أَنْتَ الْمَشْكُورُ عَلَى مَا مِنْهُ أَرَيْتَني، وَإِلَيْهِ آوَيْتَني.

أَللَّهُمَّ وَإِنِّي مَعَ ذَلِكَ كُلِّهِ عَائِذٌ بِكَ، لاَئِذٌ بِحَوْلِكَ وَقُوَّتِكَ، رَاضٍ بِحُكْمِكَ ‏الَّذي سُقْتَهُ إِلَيَّ في عِلْمِكَ، جَارٍ بِحَيْثُ أَجْرَيْتَني، قَاصِدٌ مَا أَمَّمْتَني، غَيْرَضَنِينٍ بِنَفْسِي في مَا يُرضِيكَ عَنِّي، إِذْ بِهِ قَدْ رَضَّيْتَنِي، وَلاَ قَاصِرٍ بِجُهْدي عَمَّا إِلَيْهِ نَدَبْتَنِي.

مُسَارِعٌ لِمَا عَرَّفْتَنِي، شَارِعٌ فِيمَا أَشْرَعْتَني، مُسْتَبْصِرٌ فِي مَا بَصَّرْتَنِي، مُرَاعٍ مَا أَرْعَيْتَني، فَلاَتُخْلِنِي منْ رِعَايَتِكَ، وَلاَتُخْرِجنِي مِنْ عِنَايَتِكَ، وَلاَتُقْعِدْنِي عَنْ حَوْلِكَ، ولاَتُخْرِجْنِي عَنْ مَقْصَدٍ أَنَالُ بِهِ إِرَادَتَكَ.

وَاجْعَلْ عَلَى الْبَصِيرَةِ مَدْرَجَتِي، وَعَلَى الْهِدَايَةِ مَحَجَّتِي، وَعَلَى الرَّشَادِ مَسْلَكِي، حَتَّى تُنِيلَنِي وَتُنِيلَ بِي اُمْنِيَّتي، وَتُحِلَّ بِي عَلَى مَا بِهِ أَرَدْتَنِي، وَلَهُ خَلَقْتَنِي، وَإِلَيْهِ آوَيْتَ بِي.

وَأَعِذْ أَوْلِيَائَكَ مِنَ الْإِفْتِنَانِ بِي، وَفَتِّنْهُمْ بِرَحْمَتِكَ لِرَحْمَتِكَ فِي نِعْمَتِكَ ‏تَفْتِينَ الْإِجْتِبَاءِ وَالْإِسْتِخْلاَصِ بِسُلُوكِ طَرِيقَتِي، وَاتِّبَاعِ مَنْهَجي، وَأَلْحِقْنِي بِالصَّالِحِينَ مِنْ آبَائِي وَذَوِي رَحِمِي(1) .(2)

خداوندا ابتدا و شروع از تو و مشیّت یعنی خواست و تقدیر از آن تو است، تو سرچشمه هر جنبش و دگرگونی و نیرو و توان هستی، و تو خداوندی هستی که معبود شایسته‌ای جز تو نیست، دل ‌های اولیائت را محلّ مشیت خود و کمینگاه اراده ات قرار دادی، و عقول آنان را محلّ نصب اوامر و نواهی خویش گردانیدی، تو هنگامی که بخواهی آنچه را که می‌خواهی به حرکت در می‌آوری از ضمیر نهان آنان آنچه را در آنان پنهان نموده‌ای  و ظاهر می‌گردانی از اراده ات بر زبان‌های ایشان آنچه را که فهمانیده‌ای به‌ ایشان از جانب خود در معتقدات ایشان، با عقل‌هایی که می‌خوانند تو را و می‌خوانند مردم را به سوی تو با حقایقی که به آن‌ها مرحمت فرموده‌ای، و من می‌دانم از آنچه به من آموخته‌ای از آنچه تو سزاوار شکری، بر آنچه به من نشان داده‌ای و به سوی آن پناه داده‌ای.
خداوندا من با تمام این مطالب به تو پناه آورده‌ام و به حول و قوّۀ تو ملتجی گشته‌ام، خشنودم به حکم تو که آن را در علم خود به سوی من سوق داده‌ای، روانه‌ام به گونه‌ای که مرا روانه ساخته‌ای، قاصدم آنچه را که مرا بدان مصمم ساخته‌ای، تنگ نظر به خودم نیستم در آنچه راضی می‌کند تو را از من، زیرا به آن مرا راضی گردانیده‌ای، و کوتاهی نمی‌کنم در تلاش خود از آنچه مرا بدان خوانده‌ای، شتاب کننده‌ام برای آنچه به من شناسانده‌ای، راه رونده‌ام به راهی که مرا راه نمایی، بینایم در آنچه مرا بینا ساختی، رعایت کننده‌ام آنچه را که به رعایت آن امر نموده‌ای، پس مرا خالی نساز از رعایت خودت و زیر نظر داشته باش و از عنایت خویش خارج مگردان، و مرا زمین گیر از حول و قوه خود منما و از مقصدی که بدان به خواسته تو برسم خارج نفرما، و قرار ده بر اساس بصیرت و آگاهی روش مرا، و بر طریق هدایت راه مرا، و بر رشد و کمال مسلک مرا، تا برسانی مرا و به من برسانی آرزوی مرا، و مرا وارد کنی بر آنچه از من خواسته‌ای و از برای آن مرا آفریده‌ای و به سوی آن مرا مأوا داده‌ای و اولیائت را پناه ده از آنکه مفتون من گردند، و با رحمتت برای رحمتت در نعمتت آنان را بیازما، آزمودن گزینشی و خلاصی برای پیمودن راه من و پیروی کردن از روش من، و مرا به صالحان از پدرانم و خویشاوندانم ملحق گردان.

---

(1)  [لُحْمَتِي] خ . 

(2) مهج الدعوات ص 68 ، بلدالامین ص 649 ، بحارالانوار ج 85 ص 214 ، مفاتیح النجاة (مخطوط) ص 308.