روایت مهمّی که بر ادامه عزای حضرت سید الشهداء علیه السلام

در ایام ظهور و قیامت، دلالت می‌کند

در روایتی که از امام صادق علیه السلام و آن حضرت از رسول خدا صلّی الله علیه وآله نقل کرده‌اند تصریح شده است به اینکه خشم و ناراحتی و غم و اندوه بر شهادت حضرت ابا عبد الله علیه السلام به قیامت هم کشیده می‌شود، شیعه آرام نخواهد گرفت مگر بعد از آنکه تمام ذراری اهل بیت علیهم السلام از قاتلان امام حسین علیه السلام انتقام بگیرند، آن روایت را ذکر می‌کنیم و شما در آن دقت کنید:

امام صادق علیه السلام فرمودند:

هنگامی که قیامت فرا رسد برای حضرت فاطمه علیها السلام خیمه‎ای از نور برپا سازند، امام حسین علیه السلام در حالی که سر مبارک خود را در دست دارد روی به جانب آن خیمه آورد و چون فاطمه علیها السلام او را با آن حال مشاهده کند شیونی کند و ناله‎ای از دل برکشد که در آن جمع هیچ فرشته مقرب و پیامبر مرسل و بنده مؤمنی نماند مگر آنکه به حال آن حضرت بگرید، خداوند مردی را به صورت مثال بدون سر و به بهترین شکل ممثّل نماید تا با قاتلان امام حسین علیه السلام به مخاصمه برخیزد، خداوند قاتلان آن حضرت و همه کسانی را که به نوعی در قتل او شرکت داشته اند گرد می‌آورد و همه را تا آخرین نفر به قتل می‌رساند، سپس آن‌ها را زنده می‌گرداند و امیرالمؤمنین علیه السلام برای بار دیگر به قتل می‌رساند، سپس زنده می‌شوند و امام حسن علیه السلام آن‌ها را به قتل می‌رساند، مجدّداً زنده می‌شوند و امام حسین علیه السلام آن‌ها را به قتل می‌رساند، سپس زنده می‌شوند، پس از ذریه ما کسی نمی‌ماند مگر آنکه آنان را به قتل می‌رساند، در این هنگام خداوند آتش خشم‌ها را فرو می‌نشاند و اندوه‌ را فراموش آن‌ها می‌گرداند.
سپس امام صادق علیه السلام فرمود: خداوند شیعیان ما را رحمت کند، به خدا آن‌ها هستند که مؤمن‎اند، به خدا آن‌ها با حزن و حسرت طولانی خود با ما در مصیبت ما شرکت کردند.(1)

از مطالب مهمّی که در این روایت شریف شایان دقت است این است که خداوند خشم شیعیان را فرو می‌نشاند و غصه و اندوه را از خاطر آنان می‌برد، و این بعد از آن است که امیرالمؤمنین علیه السلام امام مجتبی علیه السلام ، امام حسین علیه السلام و همۀ ذراری اهل بیت علیهم السلام قاتلان امام حسین علیه السلام و شرکت کنندگان در قتل آن حضرت را می‌کشند، و این قبل از وارد شدن در بهشت است.
و این فراموشی نه به خاطر قصاص و انتقامی است که از آنان گرفته شده، بلکه خداوند خشم آنان را فرو می‌نشاند و غم و اندوه را از خاطر آنان می‌برد و این نکته قابل دقت و توجه است که فراموشی نه به خاطر انتقام گرفتن از دشمان است بلکه به امر خداوند است و گر نه حتی در بهشت غصه و غم ادامه پیدا می‌کرد، ولی چون نباید در بهشت حزن و غم برای اهل بهشت باشد خداوند خشم آنان را فرو می‌نشاند و حزن آنان را از یادشان می‌برد و انتقامی که در عصر ظهور از دشمنان گرفته می‌شود باعث نمی‌شود که شیعیان اندوه شهادت امام حسین علیه السلام را فراموش کنند و ادامه خشم و داشتن اندوه باعث اقامه عزا و گریستن در عزا در دوران ظهور می‌باشد.
و از حضرت ثامن الحجج علی بن موسی الرضا علیهما السلام نقل‌ کردیم که فرمودند:

انّ یوم الحسین أقرح جفوننا... وأورثنا الکرب والبلاء إلی یوم الإنقضاء.(2)
همانا روز شهادت امام حسین علیه السلام و مصیبت آن حضرت پلک چشمان ما را مجروح ساخته... ـ تا آنکه فرمودند: ـ  و ما را وارث غم و اندوه و بلا تا روز انقضاء ـ یعنی پایان این عالم ـ ساخت.

خوب است بدانید که برای خداوند غیر از این بهشت معهود بهشت‌های زیادی است که از خصوصیات آن ها چیزی نمی‌دانیم. این عبارت به خطّ مولای ما امام عسکری علیه السلام یافت شده است:

... و روح القدس في جنان الصاقورة ذاق من حدائقنا الباکورة.(3)
روح القدس در بهشت صاقوره از نوبر باغ‌های ما چشیده است.

امام علیه السلام در این فرمایش خود تصریح فرموده‌اند که برای خداوند بهشت‌های زیادی است، و روح القدس از نوبر باغ‌های اهل بیت علیهم السلام در بهشت صاقوره چشیده است، پس آیا در این بهشت و غیر این عزاداری و مرثیه سرایی برای حضرت سید الشهداء علیه السلام هست یا نه؟
این از اسراری است که برای مردم در دولت جهانی حضرت مهدی علیه السلام ان شاء الله کشف خواهد شد.
و اگر سؤال کنی که دوران ظهور،  دوران سرور و شادمانی است و در آن غم و اندوه نیست، جواب می‌دهیم که آری دوران ظهور دوران سرور و شادمانی است، ولی برای امور دنیا مانند قرض و مرض و امثال آن‌ها، امّا در آن دوران گریه از خوف الهی هست، و همان طور که حزن واندوه و گریه برای خوف از پروردگار هست گریه در عزای سید الشهداء و بر مصائب آن حضرت نیز می‌باشد.
سپس بدان همان طور که دوران ظهور دوران سرور و شادمانی است، برای تعداد زیادی از مردم دوران حسرت و ندامت خواهد بود در ابتدای ظهور، زیرا آن‌ها بعد از خواب عمیقی که در دوران غیبت داشته‌اند و بعد از غفلت فراوانی که از امام عصر علیه السلام داشته‌اند در دوران ظهور بیدار می‌شوند ومی‌فهمند که سال‌های زیادی از عمر آنان به غفلت از امامشان سپری شده، یادی از آن حضرت ننموده‌اند، در نماز‌ها و زیارت‌های خود دعایی برای آن حضرت نکرده‌اند، از غم فراق و دوری او نگریسته‌اند و با مال و جان خود آن حضرت را یاری ننموده‌اند، و این حسرت بزرگی است برای کسانی که دچار این غفلت بزرگ هستند، خداوند ما را از این حسرت‌ها مصون بدارد و از این غفلت‌ها نجات دهد، و توفیق دعا کردن برای آن حضرت و یاری او با جان و مال به ما عطا فرماید، آمین یا ربّ العالمین.

سید مرتضی مجتهدی سیستانی
 

---

(1) ثواب الاعمال: ص216، بحارالانوار: 221/43 ح7.

(2) بحارالانوار: ج44 ص284.

(3)  الزام الناصب: ج2، ص137، بحارالانوار: 265/26 وج 378/78 .