عصر ظهور، يا عصر نجات جهان
عصر ظهور، عصر احياء اجر رسالت پيامبر اعظم صلى الله عليه وآله می باشد، عصر ايجاد مودّت و محبّت شديد مردم در سراسر جهان نسبت به خاندان وحى عليهم السلام است.
محبّت شديد مردم به اهل بيت عليهم السلام، در ساختار وجود آنان تأثير شگرف ايجاد نموده و بر اثر قرابت قلبى وروحى آنان با خاندان وحى، از درجات كمال آن بزرگواران، روزنه هايى بس درخشان به سوى مردم گشوده مى شود و از تكامل علمى و عقلى برخوردار مى شوند.
در آن روزگار مردم مى توانند گره هاى بزرگ روحى خود را گشوده و قفلهاى علمى خود را شكسته و به سوى آنچه نمى دانستند و نمى توانستند بدانند، راهنمايى شوند؛ زيرا عصر ظهور، عصر شكوفا شدن انديشه ها وتكامل عقلها و رهايى از همه گرفتارى ها است.
به اين جهت، عصر ظهور را عصر نجات جهان مى ناميم.
امام عصر عجّل الله تعالى فرجه براى فرا رسيدن آن روزگار پرشكوه، بارها با پيامها و فرموده هاى خود به شيعيان، آنان را به يارى خود طلبيده و همگان را به نصرت خود فرا خوانده اند.
در صورتى كه شيعيان از خواب غفلت بيدار شده و به يارى امام زمان عليه السلام برخيزند، نه تنها آن حضرت ازغربت و تنهايى رهايى مى يابند. بلكه شيعيان و ساير مردمان جهان از زير يوغ ستمگران عالم نجات يافته و با نابودى ظالمانى كه بر جهان چيره شده اند، انسانهاى ستمديده، در حكومت عادلانه امام عصر ارواحنا فداه، طعم شيرين عدالت را چشيده و از زندان عصر غيبت نجات مى يابند؛ امّا اگر آنان از يارى امام زمان عليه السلام خوددارى كنند، همچنان در اسارتِ حكومت هاى جابر جهان خواهند بود.
بديهى است ملّتى كه امام زمانشان را فراموش كرده و از قدرت و توانايى و مُلك عظيم آن حضرت غافل گشته، لگدمال چكمه پوشان ستمگر جهان شده و خواهد شد.
ملّتها بايد بدانند، از دشمنانى كه سر تا پا غرق در قدرتهاى شيطانى شده و به سلاحهاى ويرانگر مجهّز گرديده اند، در صورتى مى توانند رهايى يابند كه از قدرتى مافوق قدرت آنها استفاده كنند. وگرنه، نه تنها گرفتار سراب مى شوند، بلكه اسباب و وسيله رهايى را گم مى كنند.
حضرت اميرالمؤمنين عليه السلام مى فرمايند:
من غرّه السراب تقطّعت له الأسباب(1)
كسى كه فريب سراب را بخورد، اسبابِ (نجاتِ) براى او قطع مى شود.
با اين بيان پاسخ اين سئوال روشن مى شود كه چرا اينهمه مردم مظلوم جهان پايمال زورگويى دولتها شده اند ولى خداوند آنها را از شرّ و ستم آنها رهايى نمى بخشد؟
بنابر فرمايش حضرت اميرالمؤمنين عليه السلام تا وقتى كه مردم گرفتار سراب شده و گول سراب هاى جهان را بخورند وسيله هاى نجات الهى را قطع مى كنند و همچنان گرفتار ظلم و ستم خواهند بود و خون خود را به زمين خواهند ريخت.
پس در مرحله اوّل انسانها نبايد كارى كنند كه لگدمال چكمه هاى زور شوند. در صورتى كه مردم از يارى امام زمان و ولىّ خدا دست بردارند، به اين روزگار سياه گرفتار خواهند شد.
حضرت اميرالمؤمنين عليه السلام مى فرمايند:
من نام عن نصرة وليّه انتبه بوطأة عدوّه (2)
كسى كه به هنگام يارى كردن دوست خود بخوابد، با پايمال كردن دشمن او را، از خواب بيدار مى شود.
و همچنين آن حضرت فرمودند:
من استخفّ بمواليه، استثقل وطأته معاديه(3)
هركس مواليان و دوستان خود را سبك نمايد، پايمال كردن خود را به وسيله دشمنانش، سنگين مى نمايد.
چه كسى از خدا و اهل بيت عليهم السلام به ما مهربان تر است؟ ما يارى نمودن به امام زمان ارواحنا فداه را رها كرده و دستورات دين را سبك شمرده ايم. بنابراين بايد لگدمال چكمه هاى ستمگران جهان باشيم.
ما دوستان مهربان تر از پدر و مادر را فراموش كرده ايم و به جاى چاره انديشى براى رهايى، آنها را به دست فراموشى سپرده ايم، به اين جهت مغلوب دشمنان گشته و گرفتار سختى هاى شديد شده ايم.
حضرت اميرالمؤمنين عليه السلام مى فرمايند:
من قعد عن حيلته اقامته الشدائد(4)
هر كس بنشيند و به چاره انديشى خود نپردازد، سختيها او را برخيزاند.
پس سزاوار است مردم ستمديده جهان چاره انديشى كنند و قبل آن كه جنگ جهانى جان ميلياردها انسان را تهديد كند، از سراب هاى جهانى نااميد شده و به سوى آب گواراى جهانِ هستى روى آورند، تا باران رحمت الهى، مردمان جهان را فراگيرد و اين همه ظلم و ستم در سراسر جهان پايان یابد.
حال براى فرار از اينهمه گرفتارى، ظلم و ستم در سراسر جهان چه بايد بكنيم؟ اكنون يكى از راه هاى مهمّ براى نجات جهان و جهانيان را بيان مى كنيم:
(1) اكمال غرر الحكم: 641.(2) معجم غرر الحكم: ج 3 ص 8673.
(3) شرح غررالحكم: ج 5 ص 345.
(4) شرح غررالحكم: ج 5 ص 344.
بازديد امروز : 14171
بازديد ديروز : 152531
بازديد کل : 138784162
|