امام صادق علیه السلام : اگر من زمان او (حضرت مهدی علیه السلام ) را درک کنم ، در تمام زندگی و حیاتم به او خدمت می کنم.
سابقه طولانى عزادارى براى امام حسين‏ عليه السلام

( اهمیّت زیارت و عزاداری)

 

سابقه طولانى عزادارى

براى امام حسين‏ عليه السلام

همانگونه که گفتیم عزادارى(1) امام حسين ‏عليه السلام سابقه ‏اى بس طولانى دارد و اختصاص ‏به پس از شهادت آن بزرگوار ندارد.

جبرائيل مصيبت هاى روز عاشورا را براى حضرت آدم خوانده ‏و ايشان به گريه و زارى پرداخته است. بزرگترين پيامبران الهى كه ‏از سرزمين كربلا عبور كرده ‏اند از مصائب امام حسين ‏عليه السلام آگاه شده ‏و به گريه و عزادارى براى آن حضرت پرداخته ‏اند.  پيغمبر اكرم ‏صلى الله عليه وآله بارها شهادت امام حسين ‏عليه السلام به نزديكان و اصحاب ‏خود بيان كرده ‏اند و براى مصيبت هايى كه بر امام حسين‏ عليه السلام وارد مى ‏شود اشك ريخته ‏اند.

حضرت اميرالمؤمنين ‏عليه السلام هنگام رفتن به جنگ صفّين از كربلا عبور كردند و براى سيّدالشهداء عليه السلام گريه كردند

علماى شيعه و بزرگان اهل تسنّن پيشگويى ‏هايى را كه پيغمبر اكرم‏ صلى الله عليه و آله و حضرت اميرالمؤمنين ‏عليه السلام درباره شهادت امام‏ حسين‏ عليه السلام بيان نموده ‏اند.

در كتاب‏ هاى خود نقل كرده ‏اند، و هيچ گونه شك و ترديدى‏ درباره اهميّت گريه و عزادارى براى امام حسين ‏عليه السلام وجود ندارد. هر چند برخى از مزدوران وهابى در اصل گريه و عزادارى تشكيك ‏نموده و آن را ردّ كرده ‏اند، و به انكار آن پرداخته اند، امّا براى همه ‏آگاهان از دستورات اسلام آشكار است كه انكار آنان جنبه سياسى ‏دارد و آن ‏ها مى‏ خواسته اند با اين كار، بزرگترين حربه و وسيله‏ گسترش شيعه را نابود سازند و به اين وسيله از آن جلوگيرى كنند.

بهترين دليل بر جواز عزادارى، سوگوارى پيامبر اعظم‏ صلى الله عليه و آله‏ براى حضرت حمزه سيّدالشهداء عليه السلام و همچنين گريه آن حضرت‏ براى مصائب حضرت اميرالمؤمنين‏ عليه السلام و حضرت فاطمه زهرا عليها السلام‏ و... است. عزادارى ‏هاى رسول خدا صلى الله عليه و آله را نه تنها علماى شيعه‏ بلكه علماى اهل تسنّن نيز در كتاب ‏هاى خود نقل كرده ‏اند. حتّى در عزادارى هايى كه در خانه پيغمبر اكرم‏  صلى الله عليه و آله برگزار شده ياد كرده ‏اند و در كتاب ‏هاى خود نوشته ‏اند براى نمونه ثعالبى كه از بزرگان علماى ‏اهل تسنّن است مى‏ نويسد:

 

عزادارى پس از جنگ اُحد

پيامبر صلى الله عليه و آله پس از بازگشت از جنگ اُحد خطاب به سعد بن‏ معاذ فرمودند: اسب مرا رها كن اى ابا عمرو. او لگام اسب را رها كرد و مردم هم چنين كردند. آنگاه پيامبر صلى الله عليه وآله فرمودند:

اى اباعمرو؛ زخمى هاى خاندان تو زيادند و مجروحين در روز قيامت، در حالى محشور مى ‏شوند كه زخمشان ‏تازه خواهد بود، خونى كه از آن زخم‏ ها در قيامت جارى مى ‏شود، رنگش به رنگ‏ خون و بوى آن همچون بوى مشك خواهد بود. اكنون هر كس كه ‏زخمى است، در خانه خود قرار گيرد و زخمش را مداوا كند، من ‏هم مايلم كه كسى مرا تا خانه ‏ام همراهى نكند.

سعد اين مطلب را با صداى بلند اعلان كرد كه هيچ مجروحى ازبنى عبدالأشهل نبايد دنبال پيامبر صلى الله عليه وآله برود. پس، مجروحان همه‏ در خانه‏ هاى خود ماندند. آن شب را تا صبح همگى بيدار مانده، آتش افروختند و زخمى ‏هاى خود را مداوا كردند. در ميان ايشان ‏سى نفر زخمى بودند.

سعد بن معاذ، پيامبر صلى الله عليه وآله را تا خانه آن حضرت همراهى كرد و سپس به خانه خود رفت، زن هاى خانواده خود را برداشت و همراه ايشان و ديگر زنان، به خانه پيامبر صلى الله عليه وآله برگشت، زن ‏ها در فاصله ميان نماز مغرب و عشاء در خانه پيامبر صلى الله عليه وآله عزادارى‏ كردند و گريستند.

چون پيامبر صلى الله عليه وآله از خواب برخاستند يك سوّم از شب گذشته بود، در خانه خود صداى گريه شنيدند، پرسيدند: چه خبر است گفته شد: زن هاى انصار بر حمزه مى ‏گريند. گويد: پيامبر صلى الله عليه وآله به ما فرمود: خداى از شما و فرزندانتان خشنود باد، و امر فرمود كه به‏ خانه ‏هاى خود برگرديم؛ پس ما در حالى كه مردانمان همراهمان ‏بودند، در آخر شب به خانه هايمان برگشتيم، از آن پس تاكنون، هرگاه زنى از انصار بخواهد بر مصيبتى گريه كند، نخست بر حمزه‏ مى ‏گريد.(2)

عزادارى ‏هاى پيغمبر اكرم‏ صلى الله عليه وآله براى مصائبى كه بر حضرت‏ زهرا عليها السلام و حضرت اميرالمؤمنين‏ عليه السلام و همچنين بر امام حسن و امام حسين‏ عليهما السلام وارد شده بسيار زياد است.

سوگوارى‏ ها و گريه ‏ها و نقل مصيبت هايى كه بر عترت و خاندان آن بزرگوار پس از شهادت آن حضرت شده، به هيچ وجه‏ قابل انكار نيست و در كتاب ‏هاى روايى و تاريخى شيعه و اهل‏ تسنّن نقل شده است و كثرت آن‏ ها تا حدّى است كه اين كتاب‏ گنجايش نقل آن‏ ها را ندارد.

بنابراين اگر گروهى از افراد به نام وهابى، پس از گذشت قرن‏ ها به انكار آن ‏ها پرداخته‏ اند، چيزى جز علّت سياسى در آن وجود ندارد.

در اين كتاب مطالبى عنوان شده است كه اين واقعيّت را براى‏ شما به خوبى ثابت مى‏ كند.

اكنون به نقل چند نمونه از عزادارى ‏هاى معصومين‏ عليهم السلام ‏مى ‏پردازيم:

__________________

(1) «عزا» در لغت به معناى صبر و در عرف به معناى اندوهگين بودن و ناله و زارى كردن در سوگ اشخاص است. در فرهنگ شيعى، عزا وعزادارى اصطلاحا به عموم رفتارها و اعمالى گفته مى شود كه درسوگ بزرگان دين به ويژه معصومين و خصوصا امام حسين عليه ‏السلام ، برگزار مى شود. اين آيين با انگيزه ى دينى مانند تقرّب و ابراز محبّت و ارادت به ايشان و اظهار غم در مصيبت آنها در قالب‏ برگزارى مجالس و مراسم مشخص انجام مى‏ شود. به فرد سوگوار، «عزادار» گفته مى شود. «عزا خانه» نيز از جمله نام هايى است كه‏ براى مكان هاى محل برگزارى عزادارى به كار مى رود.

در منابع شيعى ، روايت هاى بسيارى از امامان شيعه در تشويق ‏شيعيان به اقامۀ عزا در مصيبت امام حسين عليه السلام آمده ‏است ...

مرحوم شيخ مفيد در امالى از امام صادق عليه السلام روايت كرده‏ است: «هر كس يك بار چشمانش بر ما و خونى كه از ما ريخته شد و حقّى كه از ما پايمال شد و آبرويى كه از ما ريخته شد يا بر كسى از شيعيان ما گريان شود خداى تعالى او را ساليان سال ، در بهشت ‏جاى خواهد داد». امامان شيعه خود نيز براى امام حسين عليه‏ السلام عزادارى مى كردند و مى گريستند. ( فرهنگ سوگ شيعى : 345 )

(2) مغازى: 228/1.

 

بازدید : 3943
بازديد امروز : 11347
بازديد ديروز : 19024
بازديد کل : 127571436
بازديد کل : 88857737