4) کلام امام حسن عسکري عليه السلام در مورد لعن بر دشمنان اهل بيت عليهم السلام

  در ترجمهٔ کتاب شريف القطره آمده است : علاّمه مجلسى‏ رحمه الله در كتاب شريف «بحار الأنوار» مى‏ نويسد :

    در بعضى از مؤلّفات شيعه از على بن عاصم كوفى نابينا(13) روايت شده است كه گفت: خدمت مولايم امام عسكرى رسيدم و به او سلام كردم، آن حضرت سلام مرا جواب داد و فرمود:

 خوش آمدى اى پسر عاصم ، بنشين و استراحت كن، گوارايت باد مقامى كه خداوند به تو مرحمت فرموده است، اى پسر عاصم آيا مى‏دانى زير قدمهاى تو چيست؟

 عرض كردم: مولاى من زير قدم خود فرشى را احساس مى ‏كنم كه گسترده ‏اند، خداوند صاحب آن را گرامى بدارد.

 امام عليه السلام به من فرمود: اى پسر عاصم ، بدان كه تو اكنون بر فرشى قدم نهاده‏ اى كه بسيارى از پيامبران و رسولان الهى بر آن نشسته ‏اند

 عرض كردم: اى سرور من، كاش تا زمانى كه در دنيا هستم همواره در خدمت شما باشم و هرگز شما را رها نكنم.

 سپس با خود گفتم: كاش چشم بينائى داشتم و آن را مشاهده مى‏ كردم.

 امام عليه السلام كه از ضمير و باطن همه آگاه است به من فرمود: نزديك بيا، وقتى نزديك رفتم دست مبارك خود را بر ديدگان من كشيد و به اذن خداوند فوراً روشن شد و بينا گشتم.

 سپس فرمود:

اين ، جاىِ پاى پدر ما حضرت آدم است، و اين جاى پاى هابيل است، و به ترتيب جاى پاى شيث، هود، صالح، ابراهيم، شعيب، موسى، داود، سليمان، خضر، دانيال، ذى القرنين، عدنان، عبدالمطلب، عبداللَّه ، عبد مناف را به من نشان داد .

 وهذا أثر جدّي رسول اللَّه صلى الله عليه وآله وسلم ، وهذا أثر جدّي عليّ بن أبي طالب عليه السلام .

 (سپس فرمود:) و اين ، جاى پاى مبارك خاتم الأنبياء صلى الله عليه وآله وسلم و اين ، جاى پاى مبارك اميرالمؤمنين علىّ بن ابى طالب عليه السلام است .

    علىّ بن عاصم گويد: خود را بر آن جاى قدمها افكندم و آنها را بوسيدم و سپس دست مبارك امام عليه السلام را بوسيدم و عرض كردم: من از اينكه شما را با دست يارى كنم ضعيف و ناتوانم و جز اظهار دوستى و ولايت نسبت به شما و بيزارى از دشمنان شما و لعنت كردن آنها در تنهائى قدرت ندارم، حال من چگونه خواهد بود اى سرور من؟

    امام عليه السلام فرمود:

پدرم از جدّم، و او از رسول خدا صلى الله عليه وآله وسلم نقل كرد كه آن حضرت فرمود:

 من ضعف عن نصرتنا أهل البيت ولعن في خلواته أعداءَنا بلّغ اللَّه صوته إلى جميع الملائكة فكلّما لعن أحدكم أعداءنا صاعدته الملائكة ولعنوا من لايلعنهم.

 كسى كه از يارى ما اهل بيت عاجز باشد و دشمنان ما را در تنهائى ‏ها لعنت كند خداوند صداى او را به تمام فرشتگان برساند، پس هرگاه يكى از دشمنان ما را لعنت كند فرشتگان آن را بالا برند و كسى كه آنها را لعنت نكند لعنت كنند.

 و هر گاه صداى او به فرشتگان رسد براى او طلب آمرزش كنند و بر او درود فرستند و گويند:

 خداوندا ! بر روح اين بنده‏ ات كه در راه يارى دوستان تو تلاش كرد درود فرست، و اگر توانائى زيادترى داشت و بيشتر مى‏توانست يارى كند حتماً يارى مى‏كرد.

 در اين هنگام از طرف پروردگار ندايى رسد كه: اى فرشتگان من دعاى شما را درباره بنده ‏ام اجابت كردم و صداى شما را شنيدم و بر روح او به همراه ارواح بندگان صالح ديگر درود فرستادم، و او را از برگزيدگان نيكو قرار دادم.(14)

    نظير اين روايت را برسى ‏رحمه الله در كتاب «مشارق» نقل كرده است.(15)

----------------------------

13) او در زمان خود از بزرگان شيعه و محدّثين بوده است ، علاّمه خوئى رحمه الله در شرح حال او فرموده است : هيچگونه ترديدى در جلالت و بزرگوارى او نيست .

14) بحار الأنوار : 316/50 سطر 5 .

15) مشارق الأنوار: 100، بحار الأنوار : 304/50 ح 81 و 33/11 ح 27 ، مدينة المعاجز: 594/7 ح 62.

    و در تفسير امام عسكرى عليه السلام : 47 ح 21 از آن حضرت نقل شده است كه فرمود :

    مردى به امام صادق عليه السلام عرض كرد : اى فرزند رسول خدا ، من از يارى شما با دست و اعضاى خود ناتوانم و قدرت ندارم جز اينكه قلبم از دشمنان شما بيزار باشد ، تا آخر حديث .

    و اين حديث در بحار الأنوار : 222/27 ح 11، و ارشاد القلوب: 328/2 به نقل از تفسير امام عسكرى عليه السلام ذكر گرديده است .

 

منبع : قطره اي از درياي فضائل اهل بيت عليهم السلام : ج 1 ح 503