(۲)

 جدا نبودن رسول خدا صلّى الله عليه وآله وسلم

و اميرالمؤمنين ‏عليه السلام از يكديگر

   در شب اين روز سيّد محدّث جزائرى جدّش پيغمبر خدا را در خواب ديد، چنان‏كه محدّث نورى در «دار السلام: 255» از «انوار نعمانيّه» سيّد نقل نموده، حاصل‏آن اين است كه سيّد فرمود:

   شب عيد فطرى بود كه گويا شب جمعه نيز بود و من در روز قبل كه پنج‏شنبه بود حالت خشوع و خضوعى در خود مشاهده كردم. پس شب در خواب ديدم كه گويا در بيابان با وسعتى هستم و در آنجا يك حجره و اطاقى است كه از اطراف و جوانب مردم ‏قصد آن حجره نموده و به سوى آن مى ‏شتابند. پس من هم به همراهى مردم رفتم تا رسيديم به در آن حجره، نگاه كردم ديدم مردى به درگاه آن حجره نشسته و مسائل‏ دينيّه به مردم تعليم مى‏ دهد.

   من سئوال كردم كه اين بزرگوار كيست؟

   گفتند: هذا هو رسول اللَّه‏ صلى الله عليه وآله وسلم.

   تا اين سخن را شنيدم، مردم را دور كردم تا خودم را به نزديك آن حضرت ‏رسانيدم و عرض كردم: يا جدّاه؛ دعايى از شما به ما رسيده كه در اوّل نماز خوانده ‏شود و آن اين است: «أللّهمّ إنّي اُقدّم إليك محمّداً بين يدي حاجتي وأتوجّه به إليك...الخ. ولكن با اسم مباركت اسم حضرت علىّ بن ابى طالب ‏عليه السلام ذكر نشده و من وقتى كه‏ اين دعا را مى‏خوانم اسم شريف آن حضرت را نيز ذكر مى‏ كنم و مى ‏ترسم چون به اين ‏نحوه به ما نرسيده بدعت باشد.

   پس آن بزرگوار گمان مى‏ كنم دو انگشت خود را به يكديگر مقرون نموده وفرمود: ذكر اسم على با اسم من بدعت نيست و به من امر فرمود كه: چون اسم مرا ذكر مى ‏كنى اسم على را نيز ذكر نما.

   و چون از خواب بيدار شدم برخوردم به بعض از كتب كه در آن دعا اسم شريف ‏اميرالمؤمنين عليه الصلاة والسلام نيز ذكر شده بود. انتهى

   حقير گويد:  بلى مسلّم است كه هرگز تصوّر نبايد بشود كه پيغمبر صلى الله عليه وآله وسلم از على ‏عليه السلام، و على ‏عليه السلام از پيغمبر صلى الله عليه وآله وسلم جدا بوده يا باشد چه در ظاهر و چه در باطن.

   چه نيكو گفته است جيحون يزدى:

احمد و حيدر كه يك وجود و دو اسمند

كشور ايجاد را قويم طلسمند

گرچه زصلب و رحم عيان به دو قسمند

ليك يكى روح رفته مر به دو جسمند

دو ننمايد مگر به ديده أحول

   در همين روز عيد فطر اهل ايمان در دعاى شريف ندبه مى‏ خوانند كه رسول‏ خدا صلى الله عليه وآله وسلم فرمود:

انا وعليّ من شجرة واحدة، وسائر الناس من شجر شتّى.

من و على دو شاخه يك درختيم و ديگر مردمان از درختانى مختلفند.

   چه خوب گفته است:

نبىّ و ولى هر دو نسبت به هم

دو تا و يكى چون زبان قلم

دو سر چون قلم ليك از جان يكى

زبانشان دو تا و سخنشان يكى

   و چون اين معنى معلوم شد بايد استبعاد  نكند كسى، هر گاه گفته شود: شمشيرى‏كه به فرق همايون اميرالمؤمنين‏ عليه السلام رسيد گويا به فرق مبارك رسول خدا صلى الله عليه وآله وسلم رسيد، و ريسمانى كه به گردن آن حبل المتين دين انداختند گويا امّت ستمكار جمع شدند و ريسمان به گردن مبارك پيغمبر خود انداختند.(1)

---

1) نفائح العلاّم فى سوانح الأيّام: 50/2.

 

منبع: معاويه ج ... ص ...