(6)

تعیین پیامبر اکرم صلی الله علیه وآله وسلم

امیرالمؤمنین علیه السلام را در غدیر خم به خلافت

علوى فرمود: پادشاها! خوب است بدانيد كه شيعيان اعتقاد دارند قرآن در زمان رسول خدا صلى الله عليه و آله گردآورى شده بود به همان شكلي كه الان در دست ماست و مى‏بينى و حتّى يك حرف از آن كم يا زياد نشده است ولى سنّيان مى‏ گويند در قرآن فزونى و كاستى پديد آمده است، و آيات آن، جا به جا شده ‏اند و رسول خدا صلى الله عليه و آله آن را گردآورى نكرده و عثمان براى اوّلين بار پس از رسيدن به پادشاهى، اقدام به اين كار كرد.

عبّاسى فرصت را غنيمت شمرد و گفت: اى پادشاه! نشنيدى كه اين مرد عثمان را خليفه خطاب نكرد بلكه او را پادشاه خواند؟!

علوى فرمود: آرى، عثمان خليفه نبوده است.

پادشاه گفت: چرا؟!

علوى فرمود: چون شيعيان اعتقاد دارند كه خلافت ابابكر و عمر و عثمان باطل بوده است.

پادشاه (با شگفتى) پرسيد: چرا؟!

علوى فرمود: زيرا عثمان بر اساس شوراى شش نفريكه عمر آنها را تعيين كرده بود به حكومت رسيد در حالى كه تمام‏ افراد شورا عثمان را به عنوان خليفه انتخاب نكردند، بلكه سه يا دو نفرشان او را انتخاب كردند؛ بدين سان، مشروعيّت خلافت عثمان، تنها به عمر مستند مى‏ شود.

از سويى، عمر نيز بنابر وصيّت ابابكر به حكومت رسيد؛ پس مشروعيّت خلافت عمر نيز مستند به ابابكر است.

از طرفى، ابابكر نيز بر اساس انتخاب گروهى اندك و زير برق شمشير و به زور به خلافت رسيد؛ پس مشروعيّت خلافت ابابكر نيز مستند به شمشير و زور بوده است.

در همين راستا بود كه عمر در مورد ابابكر گفت: «بيعت مردم با ابابكر، يكى از كارهاى شتابزده و بى ‏تدبير جاهليّت به شمار مى‏رود؛ خدا شرّش را از مسلمانان دفع كند؛ بنابراين هر كس از اين پس خواست چنان بيعتى به راه بيندازد او را بكشيد».

ابوبكر، خودش نيز گفت: مرا كنار بزنيد و بيعتتان را پس بگيريد؛ چون، وقتى على (عليه السلام) در بين شما باشد من بهترين‏تان نيستم.

بر اساس اين دليل‏ها شيعيان اعتقاد دارند كه خلافت اين سه تن از ريشه باطل و نادرست است.

پادشاه رو به وزير كرد و گفت: سخنانى كه علوى به ابابكر و عمر نسبت داد درست است؟

وزير گفت: آرى، تاريخ نويسان چنين گفته ‏اند.

شاه پرسيد: پس چرا ما اين سه تن را محترم مى‏ شماريم؟!

وزير گفت: به پيروى از پيشينيان صالح خود.

علوى به پادشاه فرمود: اى پادشاه! به وزير بفرما كه آيا حق لازم‏تر است يا پيروى از پيشينيان؟ آيا تقليد از پيشينيان اگر بر ضدّ حق باشد مشمول اين آيه نيست:

«إنّا وَجَدْنَا آبائَنا عَلى‏ امَّةٍ وَإِنَّا عَلى‏ آثارِهِمْ‏مُقْتَدُونَ».^[1]

ما پدرانمان را بر مذهبى يافتيم و ما نيز به همان اقتدا مى ‏كنيم!

شاه خطاب به علوى گفت: اگر اين سه تن خليفه رسول خدا صلى الله عليه و آله نيستند، پس چه كسى خليفه اوست؟

علوى پاسخ داد: خليفه رسول خدا صلى الله عليه و آله تنها حضرت علىّ بن ابى طالب عليه السلام است.

شاه گفت: به چه دليل؟

علوى فرمود: زيرا رسول خدا صلى الله عليه و آله او را به عنوان خليفه و جانشين پس از خود تعيين كرد و در موارد بسيار زيادى به خلافت آن حضرت تصريح فرمود؛ از جمله آن كه مردم را در منطقه اى بين مكّه و مدينه كه به آن «غدير خمّ» مى‏ گفتند جمع كرد و دست على را بالا گرفت و به مسلمانان فرمود:

هر كه من مولاى اويم اين على مولاى اوست؛ بارالها؛ هر كه او را دوست بدارد و به سرپرستى خود بپذيرد او را دوست بدار و سرپرستى‏اش كن، و هر كه با او دشمنى ورزد دشمنش باش، و هر كه او را نصرت و يارى رساند يارى برسان، و هر كه او را واگذارد و يارى نكند تو نيز آن شخص را وابگذار.^[2]

آن‏گاه از منبر به زير آمد و به مسلمانان حاضر در آن جا - كه بيش از يكصد و بيست هزار نفر بودند- فرمود، تنها بر على به عنوان امير مؤمنان سلام كنيد (و ديگرى را امير مؤمنان مخوانيد).

مسلمانان يكى پس از ديگرى مى ‏آمدند و به على عليه السلام مى‏ گفتند: «سلام بر تو اى امير مؤمنان!»

ابوبكر و عمر نيز آمدند و بر على عليه السلام به عنوان امير مؤمنان سلام كردند و عمر گفت: سلام بر تو اى امير مؤمنان! مباركت باد اى پسر ابى طالب! از اين پس تو مولاى من و مولاى هر مرد و زن مؤمن هستى.

بدين سان، تنها خليفه شرعى و قانونى رسول خدا صلى الله عليه و آله علىّ بن ابى‏ طالب عليه السلام است.

پادشاه رو به وزيرش كرد و گفت: آيا سخنان علوى درست است؟

وزير گفت: آرى، تاريخ نويسان و مفسّران چنين گفته‏ اند.

پادشاه گفت: اين بحث را تمام كنيد و به بحث ديگرى بپردازيد.

عبّاسى گفت: شيعيان قائل به تحريف قرآن اند.

علوى فرمود: نه! بلكه نزد شما سنّيان مشهور است كه قائل به تحريف قرآن هستيد.

عبّاسى گفت: اين دروغى آشكار است.

علوى فرمود: مگر در كتاب‏هايتان نديده‏ايد كه نوشته ‏اند آياتى در مورد «غرانبق» بر رسول خدا صلى الله عليه و آله نازل شد و آن گاه اين آيات نسخ شد و سپس حذف گرديد؟

پادشاه به وزير گفت: آيا اين ادّعاى علوى صحيح است؟

وزير گفت: آرى، مفسّران چنين گفته ‏اند.

شاه گفت: پس، چگونه بر قرآن تحريف شده مى ‏توان اعتماد كرد؟

علوى فرمود: اى پادشاه! خوب است بدانى كه ما شيعيان قائل به اين (تحريف) نيستيم و اين گفتار را تنها سنّيان مى‏ گويند؛ بدين سان قرآن نزد ما مورد اعتماد است ولى نزد سنّيا مورد اعتماد نيست.

عبّاسى گفت: در مورد تحريف قرآن، احاديثى در كتاب‏هايتان و از عالمانتان نقل شده است.

علوى فرمود: آن احاديث هم اندكند و هم ساختگى‏ هستند وبر اساس حيله دشمنان شيعه ساخته شده ‏اند تا بر ضدّ شيعه شايعه ‏پراكنى كرده و شيعيان را بدنام سازند.

از طرفى راويان اين روايت و سندهايش درست نيست و آنچه از برخى عالمان نقل شده است قابل اعتماد نيست و مورد اعتماد نيستند. علماى بزرگ ما كه بر گفتارشان اعتماد داريم قائل به تحريف نيستند و آنچه را شما مى‏ گوييد قبول ندارند، كه مى‏ گوييد:

خداوند آياتى را در ستايش بت‏ها فرستاد و گفت - البتّه خداوند از اين سخنان، منزّه و پاك است - : «آن بت‏هاى والامقام، تنها از آن‏ها اميد شفاعت مى ‏رود».

 

منبع: اين است راه حق، ص: 18