امام صادق علیه السلام : اگر من زمان او (حضرت مهدی علیه السلام ) را درک کنم ، در تمام زندگی و حیاتم به او خدمت می کنم.
7-دعاى سجدهٔ امام سجّادعليه السلام درمسجدالحرام ، ازامام عصرارواحنافداه

(7)

دعاى سجدهٔ امام سجّاد عليه السلام در مسجد الحرام

به نقل از حضرت بقيّة اللَّه ارواحنا فداه

    (در ادامه حديث پيشين) ابو نعيم (انصارى) مى ‏افزايد : آن شخص برخاست و به طواف مشغول شد و ما دوباره به احترام ايشان برخاستيم .

    فرداى آن روز و در همان وقت، دوباره تشريف آورد و ما براى استقبال از ايشان - همانند روزهاى گذشته - برخاستيم و احترام كرديم ؛ در ميانه مجلس نشست و به راست و چپ نگاه كرد و فرمود :

 حضرت امام علىّ بن الحسين سيّد العابدين عليه السلام در سجده‏ اش در اين مكان - آن گاه به سوى سنگى كه در طرف ناودان بود اشاره فرمود - مى‏ گفت :

 عُبَيْدُكَ بِفِنآئِكَ ، [ فَقيرُكَ بِفِنآئِكَ ] ، مِسْكينُكَ بِبابِكَ ، أَسْأَلُكَ ما  لايَقْدِرُ عَلَيْهِ سِواكَ .

بندۀ كوچكت به درگاهت آمده است؛ ]نيازمندت به درگاهت آمده است[؛ بيچاره ‏ات بر درت است؛ از تو درخواست مى‏ كنم آنچه را كه جز تو، توان (انجام) آن را نداشته باشد .

    دوباره به راست و چپ نگاه كرد و به محمّد بن قاسم علوى نگريست و فرمود :

 اى محمّد بن قاسم ؛ تو در مسير صحيحى هستى إن شاء اللَّه .

    آن گاه برخاست و به طواف مشغول شد . هر يك از ما دعاهايى را كه بيان فرمود ياد گرفتيم ، ولى همگى فراموش كرديم در مورد او باهم صحبت كنيم مگر در روز آخر .

    محمودى به ما گفت : اى دوستان؛ آيا اين مرد را مى‏ شناسيد ؟

    گفتيم : نه .

    گفت : به خدا سوگند ، اين صاحب الزمان صلوات اللَّه عليه است .

    گفتيم : از كجا اين مطلب را مى‏ گويى ، اى ابو على !؟

    وى گفت كه: مدّت‏ها است در آنجا مانده و پروردگار را مى‏ خواند و درخواست مى‏ كند كه صاحب الأمر ارواحنا فداه را به او نشان دهد و هفت سال است به اين كار ادامه داده است .

   (وى افزود :) در شامگاه روز عرفه ، ناگهان همين شخص را ديدم دعايى را خواند. از او پرسيدم: اين دعا از چه كسى است ؟

    فرمود : از مردم . گفتم از كدام مردم ؛ عرب يا عجم ؟

    فرمود : عرب . عرض كردم : از چه طايفه‏ اى از آن‏ها ؟

    فرمود : از باشرافت‏ترين و والاترين آن‏ها .

    گفتم : مقصودت كيست ؟

    فرمود : بنى هاشم .

    گفتم : كدام يك از بنى هاشم ؟

    فرمود : از برترين و بلند مرتبه‏ ترين‏شان .

    گفتم : يعنى كدام‏شان ؟

    فرمود : كسى كه سرهاى كفّار را مى‏ شكافت و به فقرا غذا مى‏ داد ، و در نيمه‏ هاى شب كه مردم خواب بودند به نماز مى‏ ايستاد .

    با اين سخنان متوجّه شدم كه او از فرزندان حضرت على عليه السلام است و بدين جهت نسبت به او محبّت پيدا كردم ، ولى در حالى كه در پيش رويم بود او را گم كردم ؛ نفهميدم به آسمان بالا رفت يا به زمين وارد شد . از مردمى كه در اطرافش بودند پرسيدم : آيا اين شخص علوى را مى‏ شناسيد ؟

    گفتند : آرى ؛ هر سال با پاى پياده و به همراه ما به سفر حج مى‏ آيد .

    گفتم: سبحان اللَّه؛ به خدا سوگند ، اثرى از پياده‏ روى در او مشاهده نكردم . پس از آن به مزدلفه رفتم و بسيار اندوهگين شدم كه چرا از او جدا شدم .

    آن شب به خواب رفتم و در عالم خواب رسول خدا صلى الله عليه وآله وسلم را ديدم كه فرمود : اى محمّد؛ به خواستۀ مهمّ خود كه دنبالش مى‏ گشتى رسيدى و او را مشاهده كردى .

    گفتم : اى آقاى من ؛ چه كسى را مى‏ گويى ؟

    فرمود : همان كه امشب او را ديدى ؛ او امام زمان شما بود .(19)


19) كمال الدين : 471 . 

 

 

 

 

 

 


 

    بازدید : 11925
    بازديد امروز : 14317
    بازديد ديروز : 19024
    بازديد کل : 127577377
    بازديد کل : 88860707